Dat de update van mijn zus en ik steeds zo laat verschijnt. Dat komt gewoon door die zus van me. Die soms pas tegen etenstijd haar bijdrage stuurt.  En dan moet ik nog alles webklaar maken. Dus.
Maar het moet natuurlijk vooral leuk blijven, voor onszelf ook hè.  Nou, en dan ga je op een dag als vandaag liever lekker in de tuin zitten ipv achter de computer, of ervoor, hoe je het noemen wilt. Dat snap je.
Trouwens, volgende week wordt het nog later.  Dan wordt het niet eerder dan maandag. Maar dat komt dan weer door mij. Ik ga namelijk een paar dagen naar het zuiden.  Begin maar vast te duimen voor een lekker weertje. En een voorspoedige genezing van de voet natuurlijk.
Al zouden complicaties en aanhoudende regenbuien me niets verbazen. Met het geluk dat ik de laatste tijd heb. Daarom staan er naast regenjas, paraplu en extra sokken ook een flesje van het een of ander, een paar fijne boeken en een pak speelkaarten op mijn lijst.  Desnoods gaan we met de bus naar Aken. Ik ben best wel weer toe aan een nieuwe beha.

| Anneke |24-04-2005 | 12 reacties |

Deze voor de voeten geworpen dingen. Aan het eind van een opvoeding kan je dat verwachten. Tenslotte. En het is beter dan het grote zwijgen. Want dat gebeurt ook veel. Dat de belangrijkste dingen uit een gezinsgeschiedenis onbesproken blijven.
Maar met sommige dingen weet ik geen raad. Dingen die je nooit meer goed kunt maken. Pijnlijke kwesties die een leven lang op je hart drukken. Eigenschappen die je ongewild doorgaf.
Bah.
Hoe je om moet moet gaan met voor de voeten geworpen dingen. Nalatigheden, fouten en verkeerde inschattingen. Terechte en onterechte verwijten. Verantwoording, schuld en onvermogen.
Allemaal van die duisternissen waar ik hooguit wat Engelse woorden voor vinden kan.

T. is weg en we are not on speaking terms. Dat gaat niet van mij uit. Het voelt als opnieuw een knip. Een hele grote. En it hurts like hell.

| Anneke | | 10 reacties |

Met m’n voet. Er is niets gebroken en hij slinkt zienderogen. Hoera.
Ik heb een paar ouwe gympen bereid gevonden zich in te laten knippen. Ja, eerst wilden ze niet hoor, maar ik heb rustig op ze ingepraat.
Ach, kom zei ik, toen ik mijn zoon baarde hebben ze me ook ingeknipt.
Niets van gevoeld.
Later is het gewoon weer dichtgenaaid.
En er hoeft er maar 1.
Tja, dan konden ze niet meer weigeren natuurlijk.
Stilletjes liet de linkergymp zich zo’n 5 centimeter inknippen.
Voorzichtig deed ik mijn voet erin.
Past precies!

Dan ga ik nu een boodschapje doen.
Toedeloe!

| Anneke |22-04-2005 | 6 reacties |

Mijn fijne bedbootje is op mijn voet gevallen. Gisteravond laat. Eerst voelde ik niets. Maar toen ik ‘m er eenmaal onder vandaan had bleek er een groot blauw ei op te zitten. Even onder de koude kraan dacht ik. En hupste naar de keuken.

Ineens begon de keuken te draaien. Misselijkheid schoot in golven door mijn maag en ik voelde het bloed uit mijn gezicht wegtrekken.  Had ik nog nooit eerder gevoeld. En toch wist ik meteen dat dit rare koude gevoel en het prikken rondom mijn mond het wegtrekken van mijn bloed was. 
Hmm. Even N. bellen dan maar. Strompelend telefoon zoeken, want op zulke momenten weet je nooit waar die ligt hè, en wachten tottie opneemt. 
Hallooo begon die vrolijk. Maar ik piepte iets over een bed en mijn voet en dattie langs moest komen. Ondertussen vechtend tegen braakneigingen en de vloer die steeds maar op me af wilde komen. Gelukkig woont ie om de hoek.

Vandaag is het blauwe ei gebroken en heeft de inhoud zich over mijn hele voet verspreid, die nu een paar maten groter is dan de andere. Het valt reuze mee met de pijn, alleen maar als ik strompel,  maar die grote schoonmaak, die moet wel even wachten.

| Anneke |20-04-2005 | 25 reacties |

Maar ik had het even een beetje druk. Eerst ging ik met mijn zus naar de dierentuin. En de dag erop was er weer een fijne gezinscrisis. Met een absurde aanvaring met de GGZ. Om gek van te worden!
Maar.
Ik zou geen zeekomkommer zijn als ik me door zulke akkefietjes van de kaart liet vegen. Dus heb ik de vrijdag gebruikt om een beetje uit te deuken en gisteren de schoonmaakdraad weer opgepakt. En hoe! De stofvlokken vlogen in het rond. Haha.
Sinds ik die oven heb is mijn werkkamer te klein. Dus moest er het een en ander versleept worden. Nou, dan zie je pas goed hoe een viezerik je bent zeg. Ik ben echt zo’n type van voor het oog schoon zeg maar. 
Nu is in huis alles anders.  Dat geeft altijd een fijn gevoel vind ik.  Ik moet alleen nog even de inhoud van de kasten doen. Want mijn onderbroeken liggen nu nog in de ladenkast in mijn werkkamer. En het gereedschap in mijn nachtkastje.
Maar misschien laat ik het ook wel zo :-)

O, en wat ik nou bijna vergeet, notabene de aanleiding om weer eens in het openbaar te verschijnen, de update is klaar!

| Anneke |17-04-2005 | 9 reacties |

Een koof is een holte waarin je dingen verstopt die je niet wil zien. Zoals leidingen, bedradingen of bijvoorbeeld een gewicht aan een touw.  Hoe dat dan precies allemaal zit zal ik even uit de doeken doen.

1. koof waar het gewicht in hangt. het gewicht is massief, ongeveer 60 centimeter lang en loopt bovenin taps toe. daar zit een gat voor het touw. geen idee hoe zwaar het is maar ik moet het met twee handen optillen.

2. raam met uitsparing waarin touw voor het gewicht met spijkers is vastgezet. als het versleten is breekt het op een dag en komt het gewicht met een klap naar beneden zetten. in het gunstigste geval schrik je je te pletter. met minder geluk steek je op zo’n moment net je hoofd uit het raam…...

3. touw voor het gewicht nu even dik aangezet met rood want het was nauwelijks zichtbaar.

4. hier, net uit het zicht nu,  zit een gat met een rond katrolletje waar het touw doorheen gefrummeld wordt. het touw zit nu in de koof zodat je het gewicht eraan kunt hangen. dit is heel lastig want je moet het gewicht optillen zodat het niet aan het touw trekt en tegelijkertijd een paar knopen in het touw leggen. (4 handen nodig) ik zet het gewicht altijd tegen mijn buik aan en laat het in mijn broekriem rusten.

5. voor de koof zit een plank. de plank is breder dan de koof. zo ontstaat de sponning waarin het raam geklemd zit.

6. de plank wordt met twee bouten vastgezet. in de achterzijde van de koof zitten gaten met schroefdraad. die bouten krijg ik er op de een of andere manier nooit helemaal goed in, zodat bij wind het raam klappert en ik er bierviltjes in moet klemmen.

Nog vragen?

(Ja, nou. In de reacties van het vorige stukje was nogal wat geharrewar over de termen koof, gewicht vs blok en sponning enzo. Vandaar dus :-)

| Anneke |14-04-2005 | 8 reacties |

Die na een heel seizoen bedekt zijn met een dikke grijze laag stof en vuil. Nu de zon laag staat kan je er nauwelijks nog doorheen kijken. Het lijkt alsof alles in huis   heel goor is. Alsof er in geen honderd jaar iets gedaan is.  Dit het huis van dat ene vrouwtje is.

Ik doe het maar twee keer per jaar want het is een rotklus.  Het zijn ouderwetse schuiframen met gewichten aan een touw achter een koof.  De koof moet je losschroeven. Daarna de knopen van het touw lospeuteren en voorzichtig het gewicht eraf halen. Raam helemaal uit de sponning trekken en op de speciaal hiervoor ontworpen Klippan zetten.  Waar je eerst een handdoek overheen legt. Dan het telescoopzeemdinges tevoorschijn toveren voor het bovenlicht. Ik durf echt niet op het kozijn te staan om het van buiten schoon te maken.  Het telescoopzeemdinges bestaat uit een sponskant en een wisserkant. Door middel van een draaiknop kan je een knik maken zodattie om een hoekje kan. Omdat het sponsvasthouknijpgeval versleten is moet de spons met een vuilniszakdichtbinder vastgezet worden.  De rest durf ik gelukkig wel met gewone spons en zeem. De zeem is trouwens weer es op magische wijze verdwenen. Dat komt omdat ik een gat ergens in huis heb. Daar vertel ik nog wel es over.  Ik ga nu gauw even verder. Dat ik niet straks in de kou en het donker zit en nog aan het tweede raam moet beginnen.

| Anneke |12-04-2005 | 18 reacties |

Ik wist natuurlijk al lang dat er ergens in mij een vies oud vrouwtje schuilt. Maar ik had alles altijd veel te goed onder controle om haar echt voor mogelijk te houden.
Nu ik een paar weken alleen ben zie ik haar ineens veel duidelijker voor me. Beetje griezelig wel hoor.

Ik ruim dingen niet op. Trek sporen van rommel door het huis. Kook geen eten, of op rare tijden. Ik heb al een week niet gestofzuigd. En ben te beroerd dat ik even naar de glasbak ga.

Het is nog geen troep hoor. Hooguit erg rommelig. Gezellig nog wel. Denk ik. Maar ik ga toch maar aan de schoonmaak. Online aan de grote schoonmaak. Jawel!

Jullie worden mijn nieuwe stok achter de deur :-)

Morgen begin ik.
Of overmorgen.

| Anneke |11-04-2005 | 14 reacties |

Mijn zus gaat de tienkilometer loop weer doen.
En ik ga zwaaien.
Dus ik heb haaaaaaaast.
Maar de zussenupdate staat al online hoor.
Ik ben ook best vlot :-)

| Anneke |10-04-2005 | 3 reacties |

Hoe de dingen op mijn aanrecht liggen. En dat ik er soms een kleine compositie van maak. En dan een foto.

Gewoon omdat de kleuren fijn zijn. De vormen van de dingen. Daar kan ik van genieten. Ik heb die van deze week es online gezet:  klik.

| Anneke |07-04-2005 | 13 reacties |

De dierentuin doet wonderen. Werkt zeker bij mooi weer, maar eigenlijk ook heel goed als het wat tegenvalt. Want dan ga je gewoon ergens naar binnen.

Binnen in een vochtigwarme wereld. Bijna geen mensen, uitbundig groen. Een Beo die met een oude man praat. 
Oude mannen hebben daar het geduld voor hè. Om een gesprek met een Beo aan te knopen.
Van die gesprekken die per woord gevoerd worden. Om de beurt het kopje schuin in afwachting van het weerwoord. Zelf ben ik meer van het heimelijk afluisteren in zo’n geval. 

Niet dat ik tegen een goed gesprek met een dier ben. Maar het is niet echt nodig. Zelfs al gaan ze allemaal met hun kont naar me toe staan. Dan nog knap ik er enorm van op.

| Anneke |05-04-2005 | 14 reacties |

Toen ik in december nog zo optimistisch zei dat de wereld al die tijd om de hoek lag wist ik heus wel dat dat ene dus gewoon nog steeds om die andere hoek lag. Maar het leek me beter om daar niet aan te denken. ‘Komt tijd, komt raad’, dacht ik. Nou ja, ik denk natuurlijk niet echt in zulke uitdrukkingen. Gezegdes zijn lelijk en afgetrapt en ze kloppen ook nooit. Ja de tijd, die is wel gekomen maar mooi dat ik me geen raad weet.

Omdat ik de meeste dingen die nu belangrijk voor me zijn nog niet tot logbare brokken weet te vermalen ben ik zeekomkommersgewijs wel even mijn draad kwijt. Ja, hebbie dat weer. Kan je ook nog es je draad gaan lopen zoeken. Pff. Alsof het niks is.

Nou, en toen vroeg iemand naar foto’s van mijn werk. Bij het zien van het grote ingewikkelde ding zei ze ‘Oh, het lijkt wel een egel’, of mocht ze dat niet zeggen? ‘Nee nee nee, dat is zwaar verboden’, riep ik.  Waarop ze in de lach schoot. En ik ook natuurlijk. Maar ondertussen.

*pruilt*

| Anneke | | 8 reacties |

Nou ja, ik heb er nog geen zin in hoor, maar dat is elk jaar zo.  Wij zijn mooiweerrijders. Onze paradepaardjes staan de hele winter op stal. Voor dagelijks gebruik rossen we gewoon onze ouwe krakkemikkige af.  Zoals elke stadsbewoner wel zo’n beetje doet.  Een mooie fiets is zo verdwenen.
Dat is echt niet iets van de laatste tijd hoor. Veertig jaar geleden werd mijn eerste al gestolen. Een kleine blauwe. Hij stond te glimglimmen tegen een boom terwijl ik voor een stuiver snoep ging kopen.  En toen ik terug kwam met mijn trekdrop wassie weg.

Enniewees. Daar wou ik het eigenlijk ook niet al te lang over hebben. Want ik ga dus een eindje fietsen. Ondertussen post ik even een stilleven met blauwe dop. En dan later de zussen, okee?

Update:  De zussen zijn klaar. 

| Anneke |03-04-2005 | 4 reacties |

Gisteren mijn spulletjes weer opgehaald uit Haarlem.  Wat is het toch een heerlijk winkeltje die Roozenbottel. Er was een bankje voor de deur. Er was Zon, Senseo en Chocoprins en almaar glimlachende mensen. Pfoe.
Op de valreep kwamen Alexandra en Astrid ook nog even langs. Alexandra kocht de tas waar ik ook mee had staan flirten.  Haar stond ‘ie beter. Maar ik heb deze:

Toevallig was ‘ie in al mijn hebbendromen niet voorgekomen. Dat waren die andere. Die leuke, met het hert, of die lieve met die rozen. Uiteindelijk koop je dan toch een tas die bij je pas.  Nuchter, helder maar wel met een kroontje :-)

| Anneke |02-04-2005 | 4 reacties |

Maar ik weet niet meer hoe ik het deed. Echt! Daarom begin ik maar met een recept. Dat is ook bijzonder. Een recept van iemand die niet kan koken.
Het is voor een toetje. Alhoewel ik me daar niet zo aan hou. Ik lust het ook als ontbijt en zelfs als avondeten. Ja. Ik moet er echt heel erg mee oppassen anders is het nog maar het enige dat ik eet. Komtie:

Half pond gemengde noten (rozijnen erbij mag)
Pot heldere honing

Chilipoeder
Djahe
Korianderpoeder
Kaneel

Kwark

Noten roosteren in droge koekepan. Niet letten op klein paniekgevoel -Oeh, dat kan ik niet. Ik heb nog nooit noten geroosterd. Het klinkt moeilijk!- gewoon pan op het vuur noten erin en een beetje omscheppen. Na een tijdje zie je dat de noten wat vettig worden. Zegt Sas.
Maar ik doe het gewoon op de gok hoor. ‘Zo’, denk ik na een tijdje. ‘Nou kan die rommel d´r wel bij’. En dan doe ik er snufjes van de kruiden bij. Ik weet natuurlijk niet wat een snufje is. Dat is een van de redenen waarom ik niet kan koken. Ik begrijp het jargon niet. Een snufje is veel te vaag voor mij. Maar goed. Begin gewoon voorzichtig. Chilipoeder beetje zuinig. Kaneel het minst zuinig.
Doorgaan met omscheppen tot alle kruidjes aan het vet van de noten zijn gehecht. Althans ik heb na lang en diep nadenken besloten dat dat is wat er gebeurt in die pan. Dan kieper je het hele hete zootje in de honing. Die je eerst in een groter doosje hebt laten overlopen. Lekker omscheppen. Bordje pakken flinke mep kwark erop en daarover ruim de warme honing met noten.

Met gasten eten is erg lekker en gezellig. Maar in je eentje nuttigen is aan te raden. Smakken, zuigen, kreunen. Het behoort allemaal tot de mogelijkheden.

| Anneke |01-04-2005 | 9 reacties |