Voor de kast staat een tafel en daarop pak je al je spullen uit. Tegen de tijd dat je klaar bent heb je een prachtige presentatie van je werk gemaakt. Gewoon zoals het daar staat. Neergezet tijdens het uitpakkken waar het uitkwam. En niet geschoven of gewikt en gewogen. Paf daar staat het! Mooie tafel, brede matmetalen rand erop. Perfect. Niks meer aan doen. Behalve dan dat het nog in de kast moet.

Ik wou dat ik schilderes was. In plaats van peuteraar in drie dimensies. Dan ging je naar de tentoonstellingsruimte en je hing je schilderijen op. Zo eenvoudig. En terwijl jij op je gemakje een kopje koffie dronk met de beminnelijke A., tipten de medewerkers van het centrum de vieze stukjes muur netjes wit. Nee dan ik. Het begint er al mee dat je die uiterst kwetsbare dingen niet op de fiets kan meenemen. Moet je dus altijd vervoer regelen. En dan kom je daar, en dan hebben ze een kast waar grootmoeders porselein goed in zou uitkomen.

Nou, het is nog niet gelukt. Mag ik wel zeggen. Haha. Ik zette het is zus en ik zette het is zo maar het bleef een dooie boel. Veel te veel etalage. En veel te veel kast, dat ook. Ik miste hoogte, het bleef allemaal te vlak.
Ik ging maar eens een broodje halen en N. bellen voor geestelijke bijstand. Maar dat leverde alleen dit plaatje op. Nou daar had ik dus ook niks aan!
Pas na uren geschuifel en gedoe kreeg ik de geest. Hèhè. Eindelijk een plan. Een best wel goed plan. Ik ben er nu mee bezig. Ik hoop dat het werkt. Anders moet ik over op blan B. en dat heb ik niet.

(wordt vervolgd en dit is echt spannend!)

| Anneke |30-06-2004 | 1 reacties |

Hiers stond een stukse. Ik weet niet meer precies wat. Dat ik de expositie in ging richten en dat de kast zo groot was geloof ik. En ook over de laatste dag in de winkel. Nou. Ik heb het helemaal kwijt gemaakt!
Die reacties, die kloppen dus ook niet. Die gaan over koffie, en niet over het wissen van stukjes. Nee, logisch. Dat geloof je toch ook niet!

| Anneke |29-06-2004 | 3 reacties |

Om niet de schijn te wekken dat bij ons het leven over rozen gaat, want dat gaat het niet, hebben mijn zus en ik deze week twee vervelende onderwerpen. Ja, de problemen en miskopen gaan ook aan onze huisjes niet voorbij. Gebukt gaan we eronder! Jullie begrijpen, dat we hard aan vakantie toe zijn. Er moet echt nodig een beetje kleur op die afgetobde wangen. Tot nader order de voorlopig laatste aflevering dus. Geniet ervan :-)

| Anneke |26-06-2004 | 8 reacties |

Ik heb een kadootje gekregen. Van M. Zomaar op een doordeweekse dag. Niet jarig, geen diploma in de wacht gesleept, niets. Dat zijn de fijnste :-)

Alsof ze had geroken dat gisteren mijn Eastpak de geest had gegeven. Ja, de onverslijtbare! Tss. Het mocht wat. Nu heb ik er een van de Hema.  Das ook veel beter natuurlijk.

| Anneke |24-06-2004 | 9 reacties |

Ik zit al de hele middag met de ramen wijd open te werken. Ver genoeg om er geen last van te hebben, maar voldoende dichtbij om de wind flink in de grote boom op de achterplaats te horen zwiepen. Lekker. Bijna net zo goed als de branding of zelfs maar maasgolven.
En een spectaculair gezicht. Nu en dan kruip ik even op mijn bed, dat onder het raam staat, om op mijn knieën een poosje naar buiten te kijken. Zo heb ik vandaag ook al een paar fantastische hoosbuien gezien. Als de wind de goede kant opstaat kan dat. Met je raam wijdopen van de regen genieten. De geur die uit de tuinen opstijgt. Mmmm.

Ineens komen er allerlei zomerregentjes bovendrijven. Ik lach om de keer dat mijn vader, gewoonlijk een tamelijk ernstig man, ineens met zwembroek aan in de tuin in de stromende regen stond. Zijn haar te wassen!
Of die dagen op de camping dat het maar regende en regende. En wij ons doodverveelden, en aan moeders kop zeurden. Tot ze ten einde raad haar hele voorraad Bestes (de offers die een moeder brengt!), twee plakboeken, een schaar en een pot lijm in de slaaptent smeet. Zo, en nou spelen krengetjes!  Ze hebben ons er naderhand uit moeten sleuren omdat we niet meer buiten wilden spelen….
Ja, en later, toen we zelf kinderen hadden. Dat ze piemelnaakt in de plassen liepen te stampen. Met kaplaarzen aan hoor dat wel! Op die boerderij in weet ik veel waar dat ook al weer was. Kleine varkens waren het. Roze velletjes onder de modder.

Nu is alles anders. Ouder dan mijn ouders toen. En dat is gek, want ik ben nog steeds dat meisje met die stapel Bestes in de slaaptent.

| Anneke |23-06-2004 | 8 reacties |

Ik moet afremmen voor een vrouw in een rolstoel die op topsnelheid van rechts aankomt. Op topsnelheid in een rolstoel? Jaha. Die dingen gaan nog best hard hoor. Meestal sukkelen ze maar een beetje voort natuurlijk, die elektrische rolstoelen. Of hoe noem je ze. Wat op zich niet zo gek is. Als je wat minder controle hebt, dat je dan wat voorzichtiger aan doet. Nou, daar heeft deze dame geen last van.  Vierkante kop, vastberaden trekken, sjeest ze me voorbij. Mevrouw is een heerser, dat zie je zo. Dominant tot op het bot. Het soort dat dochters kweekt die op hun kleinzoon zouden kunnen lijken en vice versa. Typisch iemand die vanaf haar ziekbed nog een heel gezin koeioneert. Het heeft geen zin mijn wiel ervoor te zetten. Zij zal niet wijken.

Ik sta altijd verbaasd over de snelheid waarmee je observeert, inschattingen maakt en gedrag afstemt. Meestal gaat het ongemerkt en vanzelf. Als het goed is tenminste. Want op het moment dat je erover na gaat denken, dan komen de twijfels én de fouten. Waar ik het over heb is tegenwoordigheid van geest natuurlijk, of trefzekerheid. Die fabuleuze momenten waarop het fysieke gedrag, het handelen volgens een beproefd soort automatisme ingegeven wordt.  Niet als conclusie van een reeks weloverdachte beslissingen. Maar gewoon, hoppeta, trefzekere actie! Puntgave momenten waarop historische goals worden gescoord. Meesterwerken tot stand gebracht, belangrijke ontdekkingen gedaan. Of, in bescheidener mate, momenten waarop ik precies weet wat ik moet doen, het zeker weet, en dat het ook klopt. Ah, die momenten. Alsof je die vrouw bent!

| Anneke |22-06-2004 | 9 reacties |

Ah, bijna koffietijd. Ik moet opschieten met mijn winkelstukje. Reikhalzend wordt er naar uitgekeken. Wat heeft ze nou weer verkocht en wie is er langs geweest? Reed de trein op tijd, kwam de wethouder nog? Prangende vragen die nu meteen een antwoord behoeven. Daar gaan we dan maar. Had ik al gezegd dat het een groene dag was? Een niet al te uitbundig groene dag?

O, dat lag niet aan de alleraardigste Artgirrl die mij deze week met een bezoek kwam vereren. Zij bracht vlierbessendingeslimonade mee. Ik had op een briefje geschreven hoe het heette, maar dat is uit mijn zak gestolen op CS (kan niet anders!). Ze had het zelf gemaakt dus het was uniek en lekker zoetig. Helaas combineerde het niet met de door mij meegebrachte olijven. Volgende keer voor de zekerheid ook maar een rol Mariakaakjes mee.

Het lag ook niet aan de geheimzinnige bezoekster, die niet veel zei maar veelbetekenend glimlachte. Waardoor ik gelijk vermoedde dat ze anoniem was. Ha, misschien was het mijn trouwste lezer wel. (Je wordt er toch een beetje raar van, van dat webloggen.)

Het lag ook zeker niet aan J. de provider van de streepjescodes. Hij wilde nou wel eens zien waar ik ze allemaal opgeplakt had. “Mmm”, zei hij, toen ‘ie het zag. En je hoorde hem denken. Maar J. is een zeer loyale jongen dus hij kocht zich arm!

Inmiddels was Sas ook verschenen en de wijn open. (Of dat toeval was, of dat er een causaal verband tussen die twee dingen bestaat is nog onduidelijk.) Nu kwamen die olijven toch nog goed van pas. Licht beschonken bracht ik het laatste uurtje door. Maar dat zegt niks hoor, ik ben na een paar slokken al licht in het hoofd.

Oeh, en de dag werd afgesloten met een door de chefkok persoonlijk bereid etentje. Heerlijke dingen waarvan ik het bestaan niet vermoedde…..Dus ik mag niet klagen. Ik mag helemaal niet klagen. Genoeg tinten groen om er een heldere vrolijke dag van te maken. Behalve dan dat er van binnenuit een beetje kil schaduwtje over alles lag. Niks ernstigs hoor. Gewoon mijn dag niet.

| Anneke |21-06-2004 | 11 reacties |

De dingetjes op de fotostrip boven zijn vandaag allemaal in de winkel te vinden. Ik heb ze hier even neergezet om jullie lekker te maken.  Maar gewoon kijken mag ook hoor. 

(Ahum. De bedoeling was dat je er op kon klikken zodat je een fotopaginaatje kon zien. Maar dat was ik in de gauwigheid even vergeten. Dus dat gewoon kijken, dat kan nu pas eigenlijk echt lekker.)

| Anneke |19-06-2004 | 6 reacties |

Kleine S. van 4 zei op een mooie donderdagochtend: spelen is gekleurd en werken is bruin. Daarna ging ze over tot de orde van de dag. Er zijn mensen die worden gewoon wijs geboren. Maar voor mijn zus en ik geldt dat niet hoor. Dat van dat bruine werken dan hè! Wij zagen de bui natuurlijk ook al hangen, op onze vierde, en hebben daar mooi een stokje voor gestoken!

Oja, en omdat ik nieuwe kleren heb en mijn zus zo blij is met haar versleten nachthemd hebben we daar ook wat over gedaan.  Kan je ook ‘s zien dat ik niet de enige ben die van ouwe dingen houdt ;-)

Update: Hebben jullie de reacties hier al gezien? Sommige mensen vertellen hun belevenissen in kleur. Mooi vind ik dat!
Ik zou het fijn vinden als er meer kwamen. Dus als je vandaag net als ik een niet al te uitbundig groene dag had, of anderszins gekleurde ervaringen hebt, dan hoor ik het graag.

| Anneke | | 6 reacties |

Ik geef niet om voetbal. Ik snap er ook niks van. En ik wou eigenlijk iets anders boven. Maar ineens zaten er allemaal oranje knollen in. 
Nou ja, laat ik het maar even zo dan. Voor van Nistelrooy :-)

PS. Ze zijn ook aanklikbaar.

| Anneke |17-06-2004 | 15 reacties |

Af en toe loopt er een Aziatische man voorbij. Hij kijkt zoekend in het rond. Het is geen gewone man, het is een arts, dat zie je aan z’n witte jas. En ik denk zomaar dat het dokter T. is, de man waar ik nu al 20 minuten op zit te wachten. Ik kom voor het eerst dus ik raad maar wat.
Er gebeurt verder niets in het wachtkamertje. Niemand zegt iets, we kijken allemaal verlangend naar het bord met de rode lampjes. Maar dat staat nu al een kwartier op nummer 065.

Het enige vertier vormt de promenadebalie, die tegenover ons gevestigd is. Als er geen patiënten zijn kakelen de vrouwen die daar zitten over hun kinderen, hun mannen en hun collega’s, met aflopende waardering. Ze zijn zonder uitzondering geblondeerd en niet helemaal vers meer. Vreemd. Alsof ze er op uitgezocht zijn. Je vraagt je af hoe de personeelschef eruit ziet. Ik gok op een ietwat vettige man die hele verkeerde grappen maakt.

Na een eeuwigheid ben ik aan de beurt. De zoekende man blijkt inderdaad dokter T. Ik steek hem mijn hand toe. Maar hij beantwoordt mijn gebaar niet. In plaats daarvan duwt hij me een fractie van een seconde een ijskoude glibberige paling in de hand. Ik schrik ervan. Daarna komen er twee dames binnen met dossiers en een lichte paniek. Er zijn dingen zoek. Ja hij had er ook al naar gezocht. Op de gang denk ik.

Na een poosje geharrewar over de zoekgeraakte dingen nam één van de twee vrouwen plaats in een hoekje van de spreekkamer. Misschien was ze assistent, of zat ze er om iets te leren. Maar misschien moest ze dokter T. ook wel bewaken, om ervoor te zorgen dat er niet nog meer zoek raakte.
Het consult verliep teleurstellend. Wat ik eigenlijk kwam doen, vroeg hij. En dat was geen grapje. De beslissing onze kersverse relatie meteen ook maar te beëindigen was volledig wederzijds.  Vijf minuutjes later, en weer die kouwe paling, stond ik geen steek verder maar toch opgelucht in het zonnetje.

| Anneke |16-06-2004 | 15 reacties |

Die pindastoelen! Daar heb ik goede herinneringen aan. Oerdegelijk licht en luchtig waren ze het beste speeltuig op het strand. Niks zandkastelen bouwen. Echte hutten! Dat maakten wij ervan.
Als je ze met het gat naar beneden neerlegde paste je er nog makkelijk in. En door al die spleten had je goed zicht op de wereld om je heen. Ja, de voyeur in de mens is op z’n best in de kindertijd!
Maar ook de kapitein, want als je er niet onder maar bovenop ging zitten had je een boot. En als er dan nog een zusje in zat, dan had je een verstekeling of een slaaf. Over die opties moest er meestal wel een tijdje onderhandeld worden. Ik was de jongste dus ik eindigde nogal eens als die laatste. Gelukkig had ik er nooit zo’n erg in. Daar in het ruim van het rieten schip fantaseerde ik gewoon mijn eigen verhalen.
Wat ik me wel afvroeg toen ik dit fotootje opduikelde: wanneer zijn die dingen nou eigenlijk van het strand verdwenen?

| Anneke |15-06-2004 | 10 reacties |

Dieptepuntje werd verzorgd door de NS. Er werden bussen ingezet. Gelukkig waren er meer hoogtepuntjes dus per saldo had ik een goeie dag:

De winkel blijkt een uitstekende basis te zijn voor mini-log-meetings. Werd ik verleden week door S. verrast met koffie, vandaag kreeg ik bezoek van een zekere C. Zij kwam met haar man een flesje wijn brengen. En wat leven in de brouwerij. Ze deden de eerste aankopen van de dag wat op zich al plezierig was, maar ze waren ook nog erg aardig.

Ik kreeg een heel gezin binnen dat erg enthousiast was en elkaar hardop de tekstjes voorlas en riep om dat te komen zien en dit en dit. En ze lachten. Ieder gezinslid mocht wat kopen en ze hadden het moeilijk met de beslissing. Steeds opnieuw werd er iets omgewisseld voor iets anders, of nee toch maar dat…
Ze besteedden uiteindelijk niet zoveel maar het was erg prettig om ze binnen te hebben.

Er waren drie jonge Engelse gasten, die vroegen het hemd van mijn lijf. En ik maar hakkelen. Pfff. Engels praten, tegen drie leuke jonge mannen. Met een wijntje op. Dat valt om de dooie dood niet mee. Maar er zijn ergere dingen. Haha.

Verder deed ik nog een observatie. De fietsenrekken bij de stations zijn altijd allemaal bezet. Het maakt niet uit hoe laat je komt. Midden in de nacht, zondagochtend vroeg, als het regent of juist mooi weer is. Er staan altijd honderden fietsen. Alsof ze er voor de sier staan. Of om de indruk te wekken dat het een drukbezocht station is ofzo. Of worden ze gewoon nooit opgehaald en zijn de eigenaars onderweg op andere gedachten gekomen? Dat vraag je je dan af hè, als de NS bussen inzet, bedoel ik. Dan heb je daar tijd voor…

Update: eindelijk. Ik heb een fotodingetje van de winkel! Allemaal komen kijken :-)

| Anneke |13-06-2004 | 10 reacties |

Het huis ligt al weer bezaaid met spulletjes voor morgen. Bonbonpapiertjes, gekleurde dopjes van limonadeflesjes, stukken maasglas, en een fraai klein misbaksel. Morgen dus weer verse aanvoer in de winkel. Ik heb zelfs aan een thermoskan gedacht. Ja, verleden week was ik zo gelukkig dat een zekere S. mij koffie kwam brengen, maar daar kan ik niet van uitgaan natuurlijk.
U denkt misschien dat ik in een fijn romantisch winkeltje sta. Ik zag het tenminste aan het gezicht van A. verleden week. Die een beetje vies keek. Maar het is een grote lege slagerij. Ik zal een fotootje bij doen.

Mijn zus en ik zijn natuurlijk ook weer present. Ze heeft nu eindelijk die kleurspoeling genomen. Sjonge wat kan die lang twijfelen zeg! En verder heb ik nog een verhaal over een vieze man die we zagen tijdens een uitje. Daar heb ik bij voorbaat al lol in. Want er staan wat van die woorden in waar vieze mannen op zoeken. En dan komen ze bij dat verhaaltje terecht! Op een site van twee dames van zekere leeftijd. Ha, dat zal ze leren!

Zo. En dan is het nu tijd voor de ditjes en datjes van de zaterdag. Waaronder, u voelt hem aankomen, een bezoek aan de Hema. Toedeloehoe!

| Anneke |12-06-2004 | 4 reacties |

Een deelomkat, mag dat ook? Ik heb zin in iets nieuws met de randjes van deze site. Het opzoeken van links verveelt me de laatste tijd geloof ik een beetje. Dus maak ik een beginnetje met de fotostrip boven. Niet aanklikbaar. Dat doet toch bijna niemand.
Uit de oude doos wat kleine zeekomkommertjes.  Die lagen al een tijdje te wachten op een gepast moment.  Voor zover dat bestaat, als het er om gaat foto’s van jezelf te plaatsen. Haha.

| Anneke |10-06-2004 | 15 reacties |

Aanvankelijk beweeg ik me in grote bogen om het Probleem heen. Ik doe net of ik het niet zie. Ook al staat het te roepen en te zwaaien, ik negeer het. Maar een beetje Probleem pikt dat natuurlijk niet. Dat wordt al kwaaier en kwaaier. Ja, dat is ook niet zo gek natuurlijk. Dat zou ik ook worden als ik genegeerd werd. Dus op een gegeven moment verzint het Probleem een list. Zodat ik wel moet komen kijken. Nou deze keer was het wel een zeer afdoende list. De boel hield er gewoon mee op. Pats. Boem. Over en uit.

Nee, niet de computer maar het programmaatje waarin het Probleem zich voordeed. U begrijpt,  dat dat niet ‘s middags om een uur of één gebeurde, nee zelfs niet ‘s avonds om een uur of acht. Een getergd Probleem telt immers voor tien. En dus besloot het mij de fatale slag toe te brengen om een uur of twaalf ‘s nachts. Nadat ik helemaal murw geslagen uit de film Troy thuis kwam. Sjonge jonge wat een film zeg. Over zinloos geweld gesproken.

En in plaats van mijn gespreide bedje wachtte mij dus een gefrustreerd Probleem. Ik kan het gevoel waarmee ik ging zitten om uiteindelijk het Probleem onder ogen te komen moeilijk omschrijven. Een gevoel van berusting, een zucht, maar ook een zekere strijdvaardigheid. Een, “kom maar op dan!”.  En ik heb het getackeld. Alles loopt weer als een zonnetje. Behalve ik.

| Anneke | | 9 reacties |

Ik woonde als kind aan de Maas. Eindeloos gespeeld heb ik aan haar oevers.  Ik heb er gevist, gezwommen, hutten gebouwd en later mijn eerste voorzichtige zoentjes uitgewisseld. 
Tegenwoordig woon ik er middenin. Op een echt eiland. Maar gek genoeg ben je op zo’n eiland verder van de Maas verwijderd dan je zou denken. Alleen op dagen als vandaag ruik je het water. Een heel speciaal aroma waar ik altijd een beetje heimwee van krijg.
Daarom ging ik tussen de middag een eindje fietsen. Op zoek naar een stukje Maasstrand. Na zo’n 20 minuten vond ik een fijn driehoekje. Er lagen stenen, brokken hout en stukken afgeslepen glas. Zoals het hoort op een Maasstrand. En het rook er lekker vies. Naar Maas. Ik zat op een grote kei, voeten in het water, mijn brood op te peuzelen. Het scheelde niet veel of ik zwaaide naar de langsvarende boten.

| Anneke |08-06-2004 | 12 reacties |

Man op fiets volgehangen met ballonnen. Buigt zich voorover naar peuter van hooguit twee in fietszitje. “Ja, maar schatje, we zijn nu volbeladen met ballonnen. Dus dat wordt een beetje lastig, snap je. Ik stel voor dat we dan eerst even de ballonnen thuisbrengen, goed?”

(3x raden wat het schatje - allerliefste blonde krulletjes, rood jasje - antwoordde!)

| Anneke |05-06-2004 | 10 reacties |

Mijn zus en ik wisten deze week niet goed welke onderwerpen we moesten nemen. Alles wat we opnoemden hadden we al een keer gedaan. Of het leek erop. Of het was niet leuk. Je weet wel, zo’n bui waarin niets je goedkeuring weg kan dragen en dan in tweevoud.
We kozen uiteindelijk voor iets dat leuk is om te doen, en iets dat moet. Waren we lekker vrij om te kiezen hoe we dat in zouden vullen. Voor als we nog ineens geïnspireerd zouden raken. Ofzo. Nou, tis best gelukt. Maar er is wel een opvallend verschil aan het licht getreden, geloof ik. Zien jullie het?

| Anneke | | 7 reacties |

Een tekstje over je werk dat in juli in de vitrine zal staan. Zei mevr van T. van het CBK. Oh, leuk zei ik, dan komt het ook in het krantje! Nou is dat natuurlijk ook leuk, maar dan moet je het nog wel even schrijven hè! En dat is helemaal niet leuk.

Gisteren deed ik duizend-en-drie karweitjes om maar niet te hoeven beginnen. De keukenkastjes uitgemest, bed verschoond, nieuwe plaatjes boven, alle logs uit mijn lijst bezocht. Maar vanmorgen moest het er toch van komen. Dus ik heel vroeg de wekker gezet. Dit is het geworden. Volgens mij klopt het redelijk. En ik heb niet gegiecheld. Wat best kan, giechelen in een geschreven stukje. Maar nu mocht dat niet. Het CBK is een serieus instituut.

Een serieus stukje over mijn werk:

Eigenlijk moet je het gewoon zien.
Welbeschouwd is er eigenlijk niet zo veel te vertellen over mijn werk. Het is niet anekdotisch of filosofisch van aard. Bij mij geen sociale sculptuur of discussiestukken.
Ik maak dingen. Gewoon dingen. Dat is nog niet eens zo simpel, juist omdat ik weinig houvast heb aan een talig beginsel. Ik moet aan de slag en aan het eind van de dag is het dan nog maar de vraag of ik iets in handen heb.
Soms moet je de oogst van een hele week wegdoen, omdat het uiteindelijk toch niet goed in elkaar zit. Hoe zulke beslissingen genomen worden is moeilijk te zeggen. Ik kijk, en neem dàn een beslissing. Ik zie zwaktes in het uiterlijk van dingen. Maar de vormen komen van binnen uit. Ik werk niet naar voorbeeld en maak ook geen schetsen. Ik boetseer niet. Ik bouw de voorwerpen hol op. Hoe klein ze ook zijn.
Dat is geloof ik voor het eindprodukt niet zo belangrijk. Maar ik hou niet van boetseren. Het is me te week, ik wil een beetje weerstand voelen. Ik bouw de dingen handmatig op en al doende groeit er iets tussen het materiaal en mij. Voor mijn laatste werk ben ik steeds uitgegaan van een bol. Soms ben ik daar ver vanaf gedreven maar steeds was het begin rond. Materiaal: ongeglazuurde rode en witte klei. Simpel uitgangspunt, weinig extra’s.
Toch is het uiteindelijk een bonte verzameling geworden, die zich moeilijk laat omschrijven. De overeenkomst met lagere diersoorten uit de diepzee dringt zich op. Maar eigenlijk moet je het gewoon zien.

Nu moet ik het gauw wegbrengen. Eigenlijk had ik u willen laten stemmen op een paar stukjes. Maar ik had het te druk met andere dingen…. En misschien is dat ook wel gek. Alsof ik zelf geen beslissingen kan nemen. Anderzijds is het toch ook niet zo gek om anderen te betrekken bij sommige beslissingen. Toch? Toch? Toch?

| Anneke |04-06-2004 | 9 reacties |

Vannacht droomde ik over winkels. Grote winkels. Maar ik was geen eigenaar, ik was een dief. Een sloper. Ik liet een glazen voorwerp uit mijn handen vallen, stootte dingen om, en ik pikte een zakje boerderijdieren.

Vanmorgen toen de wekker ging kwam er een uitklapvenster te voorschijn. Ik kon kiezen uit dromen, snoozen of bed uit.

Vandaag ga ik een vakantie boeken :-)

Oogst: Kreta! Eind september. Vaals begin juli! Moezeltochtje, fiets mee, datum onbekend. Ha, alsof u daarin nou zo geinteresseerd bent. Maar ik wou het gewoon graag kwijt. Zo’n goeie vangst gedaan!

| Anneke |02-06-2004 | 9 reacties |