Gek eigenlijk dat ik over half verdoofd spreek, terwijl me toch ook een groot gevoel van luciditeit overkwam. Een helderheid waardoor ik steeds precies wist wat ik moest doen, hoe te handelen.
Dat lijkt met elkaar in tegenspraak.
Transparantie en verdoving.
Maar misschien is het dat niet. Ligt de overeenstemming in de oorzaak. Beide zijn denk ik het gevolg van een soort versmalling van geest, een verdichting van gedachten en emoties.
Alles draait om dat ene.
In plaats van dat je geestesleven uitwaaiert naar allerlei triviale en minder triviale gebieden en gebiedjes waarin je voortdurend afwegingen maakt en stelling moet nemen is er nog maar één groot ding dat beslissingen dicteert en nauwelijks afwegingen duldt.

Natuurlijk is dat niet blijvend, het is te vermoeiend en te beperkend en ik denk ook dat de menselijke geest nu juist bij uitstek geschikt is om uit te waaieren en niet om te versmallen.
Maar een deel van die helderheid is me bijgebleven. Ik ben me bewust geworden van het feit dat een mens heel veel beslissingen neemt in wat hem overkomt, ook in het gevoelsleven waarvan zoveel mensen beweren dat je het niet in de hand hebt.
Je kunt de gebeurtenissen niet altijd sturen natuurlijk, en zeker niet als het er op aan komt, zoals ziekte en dood. Maar in hoe je ermee gaat neem je talloze beslissingen.
Ik heb vanaf het telefoontje in de supermarkt tot nu steeds heel bewust keuzes gemaakt.
Ik val niet flauw.
Ik ga niet kopje onder.
Het is niet mijn schuld.
Ik ben niet van alle geluk in het leven verstoken.

Zeker, er is een groot gat.
Maar er kan pas sprake van een gat zijn als er nog materie is om het af te bakenen.
Met die materie kan ik nog heel veel kanten op.

 

Soms voel ik de behoefte om het zomaar aan mensen te vertellen. Als ik bij het stoplicht sta en naar de figuurtjes op de Euromast kijk.
Hoe klein ze zijn. Stipjes eigenlijk.
Dan staat er zo een fietser naast me en die weet van niets.
Zo ongerijmd.

In het begin toen ik nog half verdoofd was belde ik de mensen op. Familie, vrienden, kennisen, mensen die het moesten weten.
Eerst vertelde ik dan dat Thomas overleden was.
In de stilte die daarop volgde deelde ik snel de tweede klap uit: Hij is van de Euromast gesprongen.
De stilte werd ontreddering.

Aan mijn kant van de lijn herstelde ik de verbinding.
Met de werkelijkheid, met het leven, met de anderen.
Door te spreken.
De stilte te verbreken.
En door het te herhalen en te herhalen en te herhalen.
Als het Engelse prevelen op de avond van zijn dood.

Nu zijn we 19 maanden verder.
En ik leef nog.
En ik ben er niet aan onderdoor gegaan.
Het gaat goed met mij.
Maar het went nooit.

Er moet me dus iets voor ogen hebben gestaan van de week.
Met mijn ‘wordt vervolgd’
Ik weet alleen niet meer wat.
Volgens mij stond ik op het punt een paar fikse geheimen te verklappen.
Maar ik weet begod niet meer welke.
Misschien maar goed ook…..
Enfin.
Ik zal toch proberen de draad weer op te pikken.
Belofte maakt schuld nietwaar.

Ik ben niet wild.
Volgens mij ben ik speels, en ook al is werkelijk niemand het met me eens, ik geloof zelfs dat ik tamelijk onschuldig ben.
Niet meer onnozel, ik ben inmiddels wel bekend met de meest elementaire sociale conventies.
Maar soms heb ik gewoon lak aan sociale codes.
Net zo goed als ik tegen een man zeg dat ik hem mooi vind of lief zeg ik dat tegen een vrouw of een poes.
Mannen denken dan (vaak) dat ik wat met ze wil, vrouwen vinden mij dan (meestal) een beetje gek, maar poezen vinden mij dus nooit wild of raar.
Die spinnen gewoon een beetje terug.
Dat zegt toch alles!

 

 

 

Ik wou nog vertellen van hoe onschuldig ik toen was.
Dertig jaar geleden.
Maar ik was geloof ik niet zozeer onschuldig als wel onnozel.
We waren in Benidorm toen en ik was bruin en blond als een lekker bonbonnetje.
Maar dacht je dat ik dat doorhad?
Neu joh!
Ik voelde me overal onzeker over en het gestaar van de vele kerels hielp niet. En de onverklaarbare vijandigheid van veel vrouwen maakte het erger.
Achteraf begrijp ik dat die vrouwen me haatten omdat ik de aandacht van hun man trok. Voor die mannen was ik dan weer zo een blonde stoeipoes in levende lijve.
Het was een speciaal type mannen dat op me af kwam.
Van die macho’s.
Brutaal en zelfverzekerd en met niets anders in huis dan een grote bek.
Ik had een hekel aan mannen, ik vond ze opdringerig en eng.
Pas veel later begreep ik dat gewone, leuke mannen niet zo snel op zo een stoeipoes afstappen.
Mannen dachten altijd dat ik een wilde was.
Volgens mij denken ze dat nog.

(wordt vervolgd)