Nou, hij is binnen hoor. De Grote Prijs. Hij bestaat uit een goudgespoten muis op een stokje. Ga je daar helemaal voor naar Den Haag zeg! 
De zenuwen betroffen trouwens niet zozeer de prijs zelf maar meer de exposure. Dat iedereen je kan zien, daar ben ik nooit zo van geporteerd. Ik sta graag in de belangstelling, daar niet van, maar mijn lichaam protesteert ertegen. Rode wangen, kloppend hart en een zwieberend stemgeluid zijn bepaald geen dingen waar je succes mee oogst.

Er waren te veel winnaars niet aanwezig om hun prijs in ontvangst te nemen waardoor de Bloggies, toch al omstreden, nog verder aan waarde inboetten. Dat de zogenaamde vakjury de woorden journalistiek en Geen Stijl in één zin noemde maakte gelijk al duidelijk dat we ook de vakjuryprijs niet al te serieus hoeven nemen. Om het geheel af te maken was die jongen van Quotenet er ook nog om iets te zeggen over miljoenen en de tieten van zijn vriendin. Wat een vertoning. Je begrijpt niet hoe dat soort arrogantie toch altijd op zoveel bijval kan rekenen.

Je zou bijna denken dat je een lulletje bent dat je wel gekomen was. Sterker. Dat je er blij mee bent, met zo’n prijs.
Maar daar trap ik niet in natuurlijk. Ik vind het een leuk initiatief van about:blank en het ligt niet in mijn aard zoiets domweg te negeren. Bovendien ben ik blij verrast dat er mensen zijn geweest, veel mensen zoals ik in de statitieken heb kunnen waarnemen, die de moeite genomen hebben op me te stemmen.
Ik beschouw een weblog als een soort digitale speakerscorner, en die prijs als een groepje omstanders dat een applausje aanheft. Niet meer maar zeker niet minder.
Dat gezeur over geld verdienen en journalistiek en het gekissebis over kwaliteit is in mijn ogen vele malen treuriger dan mensen die aanstekelijk kunnen vertellen over hun uitje naar de Zoo. Maar ja, dat kan ook de leeftijd zijn natuurlijk.

O, en weet je wat ik nog het leukste vind? Dat ik het hele jaar een kroontje heb in de leesladder :-)

Even iets rechtzetten. Erik van Heeswijk schreef in de reacties: Ik heb het juryrapport zelf geschreven maar ik kan het in een vlaag van verstandsverbijstering gemist hebben, maar Geenstijl en Journalistiek waar staat dat dan? Bovendien heeft Peter Olsthoorn, voorlezer van het rapport die parallel allerminst getrokken…
Kennelijk speelt mijn geheugen me parten. Of hoor ik dingen die niet gezegd zijn. Of interpreteer ik wat voorbarig.  Lees vooral wat anderen erover te vertellen hebben, want ik ben duidelijk geen betrouwbare bron. Subjectief tot en met!

| Anneke |27-02-2005 | 25 reacties |

Een verslagje van de uitreiking. Dat valt nog niet mee.  Ik wil best graag vertellen hoe het was, maar vrees dat dat een beetje ten koste zal gaan van het aanzien van die prijs. Dat zou dan toch ook weer jammer zijn.
Ik ga nu dus eerst even douchen, ja ik ben laat vandaag, en me bezinnen hoe ik de geit en de kool kan sparen. Of hoe dat ook heet als je een kwestie van twee kanten wilt belichten.

Ondertussen kan je je vermaken met een aflevering van mijn zus en ik nieuwe stijl.  Mijn zus is naar de bieb geweest en ik naar de club. En het voelt net of we die dingen voor het eerst zonder elkaar doen, nu we niet meer hetzelfde onderwerp hebben.  Zelfs de site wil nog niet helemaal meewerken want als je links klikt wil er soms rechts nog wel ‘s wat meeveranderen en viceversa.  Humpf!

| Anneke | | 4 reacties |

Dus theoretisch is het mogelijk dat je daar morgen op het podium geroepen wordt om een prijs in ontvangst te nemen.

Ja. Maar ik acht het niet waarschijnlijk hoor.

Hoezo niet?

Nou, Sargasso heeft denk ik een langere staat van dienst en trekt door de algemene onderwerpen vast een veel groter publiek en dus meer stemmen.  En dan is RusT er ook nog natuurlijk.

Maar het kan dus wel….

Ja man, ik word steeds zenuwachtiger. Ik had tenslotte ook niet verwacht op de longlist te komen. En al helemaal niet om genomineerd te worden. Dus het zou kunnen dat ik inderdaad…

Haha, nou dan ga ik zeker mee!

.....

update: Hoera. Ik heb ‘m!  Bedankt voor al die stemmen. 

(Later misschien meer. Nu ga ik even bijkomen van de gebeurtenissen. Ik bedoel natuurlijk dat ik fan de senuwe nogal schielijk een paar enorme glazen wijn achterovergeslagen heb die nu ineens een verwoestende uitwerking hebben.)

| Anneke |25-02-2005 | 30 reacties |

Dat zei mijn moeder vroeger vaak als je wat te vertellen of te laten zien had. Ze had dan even geen tijd of geen zin in mededeelzame kindertjes.
Begrijpelijk hoor. Als je een gezin van 8 personen te bestieren hebt en al op je 17e getrouwd was.  Dan ben je wel eens moe. Je hebt overal genoeg van en zou wel eens iets helemaal voor jezelf willen hebben. Een romantisch reisje willen maken misschien.
Maar nee. Je bent moeder en huisvrouw en echtgenote en de hele dag van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat in touw. Of zo niet in touw dan toch het aanspreekpunt voor iedereen op elk moment.

Heel veel later tijdens een vakantie waarin de kinderen hun draai niet konden vinden en dus erg lastig waren zei ik het in een onbewaakt ogenblik tegen J. van 4. Dat heb ik geweten zeg! Die hele vakantie zeiden ze alledrie (de twee van N. en die ene van mij) bij alles wat ze opgedragen, verteld of gevraagd werd: fijn voor je opoe!

Tegenwoordig denk ik het met enige regelmaat zelf als ik een stukje plaats en altijd als er geen reacties komen: Fijn voor je opoe hoor, zeekomkommer. Dat relativeert. Enorm ;-)

| Anneke |24-02-2005 | 10 reacties |

De kleine krabbeltjes van gisteren waren natuurlijk maar een selectie. Het ziet er ook nooit zo ‘schoon’ uit. Ze staan immers tussen de boodschappen, afspraken en hartekreten in.  Ik had ze er tussenuit gefotosjopt om het een beetje overzichtelijk te houden. En ook omdat niet alles iedereen aangaat.

Maar er zijn er bij die ik als een bonus beschouw. Die me bij blijven en vroeger of later in een of andere vorm terug komen. Let maar op. 

| Anneke |23-02-2005 | 4 reacties |

Ben ik bezig met een lang ding.  Ik heb nu echt iets nodig dat de hoogte ingaat.  Voor de compositie.  Het wordt een aardig geheel met het GID en de piepkleine dingen. 

Het gaat als altijd op gevoel. Bouwen en duwen en trekken en kijken en verder bouwen.  Dan even niet weten hoe verder. Okee, begin ik met de aangroeisels dan. Want in deze serie hebben dingen vaak aangroeisels. Dat boeit me. 

Maar dan nog heb ik een probleem met dit ding. Het moet namelijk van de grond komen. Dat is een mooie eigenschap van dingen. Als er tussen het ding en het draagvlak ruimte is.  Ik hou niet van dingen die een onderkant hebben die zo lomp op de ondergrond staat. Ik bedoel zo’n soort onderkant als van een vaas.  Dat is niks.

Dan begin ik dus te krabbelen. Op de boodschappenlijst, als ik zit te telefoneren of hier bij het toetsenbord als ik een uur moet wachten op de scanner ofzo. Ik geloof dat ik nu ongeveer weet hoe ik verder moet.  En het wordt weer knap ingewikkeld.

| Anneke |22-02-2005 | 10 reacties |

Mijn zus en ik gaan weer beginnen. Ben nu druk bezig met het laatste werk. Straks dus, later op de dag maar hooguit morgenochtend: vernieuwde zussen. Voor nu nog een paar hoogtepunten.

Sportzus, ja eentje maar. Zij natuurlijk. Vorig jaar de tienkilomterloop gedaan bij de marathon. Dit jaar gaat ze weer.  Zelf ben ik nog niet eens van het beginnersschema af, maar dat geheel terzijde.

Melkpanverhaal 1, waarin ik schaamteloos beken dat ik geen melk kan koken.

Het vervolg, over mijn nieuwe melkpan.  Eindelijk eentje gevonden die bestand is tegen mijn kookgedrag. En mijn zus heeft een tentoonstelling in haar WC. Met mijn werk!

Het eten, het strand en ons huisje.  Hoe het was in Kreta dus.

Heimwee, een uitzicht uit een raam dat niet meer bestaat. 

Zo, en nu als de sodemieter verder met de nieuwe zussen dinges.  Nou ja, als ik koffie heb gedronken dan.

Update:  De nieuwe zussen!

(Misschien moet ik er bij zeggen dat mijn zus het eigenlijk nog helemaal niet miste en ik haar heb verleid met een nieuw jasje. En ook dat we het een beetje anders gaan doen. Niet meer zo tweelingachtig, maar met eigen onderwerpen, zodat we niet meer vast zitten aan dingen waar we toevallig allebei wat mee hebben. Het voelt nog wat kalig maar het wordt wel weer leuk. Vast. En dan zeggen jullie in koor: zeker!)

| Anneke |20-02-2005 | 13 reacties |

Soms zou je willen dat je een foto kon nemen alleen door ergens naar te kijken. Dat je een chip in je hoofd had die je aan het eind van de dag kan ontladen.  Met een kleine klik in je gedachten dingen vastleggen.
Zo, zonder camera, zonder dat iemand zich bekeken waant. Het is tenslotte op die momenten dat er het meest te zien is. Niet het mooist misschien, maar wel ongecensureerd.

Verleden week zat ik in het restaurant van de Hema. Bij de Hema komen mensen waar iets aan te zien is. Er was een jong stel dat geen eigen ruimte had. Ze waren zichtbaar opgewonden aan het zoenen. Steeds net op tijd, voor het echt te erg werd, even om zich heen loerend als om vast te stellen hoever ze al waren. Een flink stuk verder zat een man. Hij keek naar het jonge stel. Onophoudelijk. Het was een heel lelijke man en hij keek chagrijnig en broeierig tegelijk. Ik zat meters en meters van hem verwijderd maar ik zag hem schroeien.

Dicht in de buurt zat een bijna blinde man. Hij keek nergens naar, ja naar zijn kop soep. Die hij vlak bij zijn gezicht hield en zo oplepelde. Voelend en etend. Schuifelend zou ik bijna zeggen. Ik keek naar hem en het was anders dan anders, want hij kon niet terug kijken. Het voelde een beetje ongegeneerd.

| Anneke |18-02-2005 | 7 reacties |

Ja, nog even over die afwas hoor. Ik vind niet dat jullie erg enthousiast zijn voor die delftsblauwe afwas van gisteren.  Onbegrijpelijk!

Daarom laat ik deze ook nog even zien.  Als je nou even geklikt had, had je geweten dat het om delftsblauwe voorwerpen ging.  De afwas maakt onderdeel uit van een delftsblauwe installatie (2002).
De functionele verwarringen, zoals Anne Wenzel haar serie alledaagse dingen in delftsblauw noemt, hebben grote aantrekkingskracht op me. 
Behalve het pistool. Waarom ze ook een pistool gedaan heeft is me een raadsel.  Ik wantrouw pistolenkunst moet je weten. En het geweldsaspect dat in haar werk opgevoerd wordt kan ik niet navoelen. 
Ik vind haar juist sterk in de kleine gebaren. De afwas in tegenstelling tot de berg scherven in de installatie. Zeker weten de hamer maar niet het pistool.  En oh, zo’n paprika in je groentela te hebben! Zo precies tussen de gewone dingen in. Je zou bijna willen dat ze bij de Hema te koop waren.

Dus neem daarom nooit een afwasmachine!

| Anneke |16-02-2005 | 15 reacties |

Afwassen behoort tot de grote zaken des levens. Dat hebben die twee oude mannen goed in de gaten.
Zelf maak ik er ook altijd iets van, maar deze afwas van Anne Wenzel is wel heel bijzonder. Zo eentje zou ik me voor veel geld best willen aanschaffen.

Ik plaats de foto ook voor M. die nog een filmpje wilde maken over afwassen. Dat ze het toch zou moeten maken dat filmpje.  De reconstructie van het afwasritueel van A. 
Dan speel ik wel voor afwasser.

| Anneke | | 4 reacties |

Ineens is de toch al veel te kleine supermarkt vol met oude mensen.
Mensen met rollators.
Zeer langzaam vooruitschuifelende mensen die midden in het gangpad stil staan zonder dat je weet waarom.
Of die juist vief zijn en overal hun kar net voor de jouwe steken om je te vlug af te zijn.  Triomfantelijke blik over de schouder.
Mensen die tegen je willen mopperen over de euro.

Het is het soort momenten waarop je geduldig moet zijn. Je ogen de kost moet geven. Hier en daar eens wat van het hoogste schap aangeven en tegelijkertijd te weten komen hoe oud ze is, hoeveel kinderen, waar ze vroeger altijd gewoond heeft. Kwieke oogjes die nog lang niet moe zijn.

Twee heel oude mannen. Ze lopen krom. Dragen allebei een grijze pet. Daaronderuit piepen wat sliertjes haren. Hun kragen zijn zwart van het vet. Maar het zijn geen vieze mannen. Het zijn ordentelijke mannen. Ze zijn geschoren en hebben nette broeken aan. Zien alleen die kragen niet meer. De sjofele schoenen.
Eentje loopt achter de kar, eentje voor. In hun kar tien potten oploskoffie en acht pakken koeken. Met zorg kiezen ze de koeken uit. Lang twijfelend of ze vier pakken kokoskoeken zullen nemen of twee en dan toch die kano’s.
Twee heel oude mannen. Zich vasthoudend aan elkaar en aan hun kleine gewoontes. Elke ochtend om half elf Nescafe met een koek en daarna spoelen ze de kopjes af.

| Anneke |14-02-2005 | 8 reacties |

ik maak ordeningen
zinloze ordeningen
gewoon om het genot
schuiven met kleuren en vormen
(letters woorden dingen)
net zolang tot er een combinatie ontstaat
die ik goedkeur
die me tevreden stemt

gisteren zei ik het nog
tegen die nieuwe op de club-

wat een kwezel he?
heel de avond bezig met het maken van zes kubusjes
niets eens hol
pfff.

we praatten zo over hoe we met het krejetieve proces omgingen.
en dattie nooit tevreden was
nee dat begreep ik ook nog wel als ik die armzalige kubusjes zag
maar dat bedoelde die niet
het was meer van die prietpraat
dat het ideaal niet bereikt kon worden enzo
pffff.

- ik zei nog tegen die kwast
ik ben altijd heel tevreden met de dingen die ik maak
en iedereen schoot in de lach
(maar ik meende het)

| Anneke |09-02-2005 | 11 reacties |

Het jochie dacht dat ik een mevrouw was omdat ik een mevrouwenjas aanhad. Een midi-jas, met ceintuur (klik).
Hij stak zijn handje naar me uit. “Mefwouw, ik heb een kepoentje”. 
Het duurde even tot het doordrong.
Hij had het tegen mij.
Ik was elf.
Elf!
Ik ben er aan gewend inmiddels. Maar het blijft toch een vreemd idee. Want van binnen nog altijd elf. Ja, er is wel van alles bijgekomen, vooral figuurlijk, maar nooit iets afgegaan.

Ik kreeg een stokje van Kieffer. Wat zijn uw favoriete weblogs mevrouw, stond erop. En ik zuchtte al want ik doe niet graag stokjes en nee zeggen vind ik ook weer zoiets. 
Maar.
Was ik net even op het log van Juf Aukje. In haar zit ook een meisje van elf. Ik heb altijd de neiging om in haar reactieboxje te schrijven dat ik weer zo moest lachen. Weinig zinvol commentaar dus. Maar wel heel erg waar. En niet omdat die kinderen nou zo lollig zijn, want dat zijn eigenlijk meer aangevertjes. Nee, het is de juf die de show steelt met haar puntige commentaartjes bij wat er zoal voorvalt in groep 4b.  Om te zoenen!

Verder zijn er nog een heleboel anderen. Te veel om op te noemen. Wie ik de leukste Belg vind vertel ik ook niet.  Een rare subvraag bij zo’n stokje. Dat ik overigens niet doorgeef. Ik hou alle stokjes zelf. Ik ben een verzamelaar van gekke dingen. Dat heb je zo met kinderen van elf…....

| Anneke | | 5 reacties |

N. en ik kwamen er gisteren achter dat alle uitspanningen in het Kralingse Bos inmiddels op onze zwarte lijst staan. Niet dat het wat uitmaakte. Ze waren allemaal afgeladen. Tot aan de nok gevuld met jonge gezinnen, die opgestapeld hun pannenkoeken probeerden te eten, terwijl de kinderen zeurden dat ze geen stroop lustten. Of juist wel.  Dat ze dorst hadden, of juist niet.
Het duurde wel lang voordat we iets tegenkwamen waar we even konden uitrusten. We belandden als enige klanten in een soort eetcafe voor jongeren. Dat leidde ik af uit de muziek die te hard stond. Ze hadden geen appelgebak, daar kon je het ook aan merken, maar het meest nog aan de ruggen van het personeel dat in afwachting van het publiek aan de bar zat.  De meisjes hadden grote stukken witte blote rug.

Die gekleurde dingen komen er trouwens ook bij. Bij de uitstalling in Roozenbottel volgende maand. Dan heb ik drie soorten dingen. De witte zijn hard en broos en uit één stuk. De zwarte zacht en buigzaam en samengesteld.
Bij de gekleurde dingen gaat het om compositie. Groeperen op kleur en op vorm. Net zolang tot het klopt. Kleine schetsen. Misschien zijn het studies voor dingen die ik nog ga maken. 

Nee, niet letterlijk. Ik hou niet van kopieren. Ik kan zelfs niet eens een dictaat uittikken. Ik verzin er ongemerkt zelf dingen bij. Dat merkte ik toen ik het eens bij een klein bedrijf tot secretaresse probeerde te schoppen. Zat ik doodleuk in alle brieven van alles aan de zinsopbouw te veranderen en woorden toe te voegen. Hoewel mijn baas er om schaterlachte strandde mijn poging al na twee maanden. Zonde hè, met wat meer tijd was ik er vast goed in geworden. Met brieven op kleur gesorteerd.

| Anneke |07-02-2005 | 8 reacties |

Ja. Het is me heus wel opgevallen dat de zon al twee dagen schijnt.  Gisteren was ik zelfs wandelen. Ik had een fijne dikke trui aangetrokken. Eerst leek dat dom want veel te warm. Uiteindelijk leverde het me de luxe op van de hele dag rond te lopen met m’n jas open. Heerlijk.

Ik stelde me voor dat ik er vlot maar toch een beetje damesachtig uitzag. Spijkerbroek, wandelschoenen, blauwgemeleerde trui met grote col, daaroverheen nonchalant opengeslagen de driekwart leren jas met brede kraag. Met bontje.  Zo iemand van wie je verwacht dat ze een grote hond bij zich zal hebben. Maar niet van zo’n gemeen merk. Meer zo een met van dat pluizige haar, of een langharige bouvier.
Ik zag er vlot en soepel uit, maar toch breekbaar (fantaseerde ik verder) en een stuk jonger (ja, ik was nou toch bezig).

Soms zou je wel eens precies willen weten hoe anderen je zien. Eens kijken hoe groot het verschil is met je naar boven afgeronde zelfbeeld. Maar als het wel es voorkomt dat je het precies weet, dat het glashelder is: dit ben ik met al mijn makken. Dan zijn het toch ook momenten om snel te vergeten. Meestal zou ik liever helemaal niet weten dat er een verschil is, geloof ik.

| Anneke | | 6 reacties |

Het is nacht. Ik ben alleen. Hier in huis is de storm weer opgestoken, gaan liggen, opgestoken. Ik zou d’r een weerbericht van kunnen bijhouden. Pijnlijk is het, verdrietig en soms wanhopig. En altijd het gevoel tekort te schieten, niet voldoende op je taak voorbereid te zijn.

Ik drink een glas whiskey maar het ontspant niet. De alcohol bonkt in mijn hoofd en mijn gedachten zijn verwilderd. Ik loop rusteloos rond in m’n gekke ouwe huisbroek en smoezelige trui.
Om me heen is het huis bezaaid met spullen voor de komende presentatie. Op alle beschikbare oppervlakken liggen dingen, witte dingen, maar ook zwarte dingen. Want de zwarte dingen horen er ook bij.

Het is niet genoeg om te besluiten dat ze meegaan. Ik moet alles uitstallen, om me heen zien, er de hele dag in zitten. Zodat er iets kan gaan gebeuren. Plannen borrelen. Combinaties dienen zich aan. Ineens zit ik vol overgave nieuwe zwarte dingen te peuteren.

Gek is dat. Hoe dat maken van dingen en het enthousiasme daarvoor altijd doorgaan. Hoe ik tot bedaren kom terwijl de dingen in mijn handen groeien. Alsof ik mijn eigen windstilte maak.

| Anneke |06-02-2005 | 9 reacties |

We hoefden er niet lang over na te denken. Het is even op. Helemaal op. Mijn zus en ik gaat een tijdje dicht.
Voorlopig zijn we er twee weken niet. Daarna gaan we bedenken of we het al een beetje missen.
Ik heb net nog eens alles zitten bekijken. Soms zelfs moeten lachen. We zijn vast snel weer terug, denk ik.
Voor de nieuwkomers en de mensen die er geen genoeg van kunnen krijgen een kleine bloemlezing:

Bestekla, waar je gelijk al ziet met wie je te maken hebt. Hoe ongeveer de verschillen liggen.

Stof, geen verhalen over stofdoeken, al zijn die ouderwetse gele met rood gefestonneerde erg mooi, maar wel over dingen die belangrijk voor ons zijn.

Ergernis, hoe lang wij onze ergernissen rondtorsen!

Moe, dan weet je meteen hoe wij zo mooi in vorm blijven.  Nou ja, zij dan.

Muziek, en dan de visuele kant ervan. Wat we daar mee bedoelden? Tja….

Pa, omdat je het ook wel eens over dingen wilt hebben die wel veel betekenen.

Lekker bakkie, en dat ga ik nu ook doen. Later meer hoogtepunten uit 16 maanden Mijn zus en ik.

| Anneke |05-02-2005 | 4 reacties |

Ik heb nog een tijdje zitten dubben. Of ik deze tas al wel online zou zetten. Alle kans natuurlijk dat je morgen al op de stoep staat bij Roozenbottel. Maar eigenlijk kan ik het ook niet voor me houden.
In haar winkel bij de Haarlemse Botermarkt, verkoopt Sandra Roozen behalve Bric-a-Brac, tassen van eigen hand.  Ze worden gemaakt in het atelier dat grenst aan het winkeltje.  Je kunt er desgewenst zelf de stof voor uitzoeken. Al zou ik het aan Roozen overlaten, ze heeft er een fris en fantasierijk oog voor.

Ik kreeg bij haar de eerste Senseo van mijn leven en werd almaar enthousiaster. Ja, niet van die Senseo natuurlijk. Maar die tassen!
En wat een fijne winkel met aangrenzend atelier plus vriendelijke hond. Binnen een half uur had ik in gedachten het hele winkeltje geconfisqueerd en volgepropt met mijn eigen spullen.
Gelukkig is Sandra Roozen een enthousiast type en waren de afspraken snel gemaakt.

Dus niet morgen al gaan. Bestel die tas desnoods online, maar wacht met bezoek tot 5 maart. Dan heb je het allemaal. En de tassen en de winkel en de witte dingen en mij. Ik bedoel maar…..

| Anneke |03-02-2005 | 13 reacties |

Hm. Misschien moet ik toch een ietsje minder enthousiast zijn. Over een zekere winkel.

Behalve dat ik er niet eens voor betaald krijg is het ook nog een hele foute soort van namedropping.  Als je dan toch perse namen wilt noemen noem dan de juiste. Namen van bekende mensen. Gerenomeerde zaken. Glamoureuze namen die je aanzien verlenen. 
Maar ik kan het niet. Bij gelegenheden waar mensen quasi terloops over de nieuwe stoelen nieuwste ontwerpen van Starck beginnen -en dan vooral over hoe duur ze zijn- heb ik onmiddelijk de neiging om een zekere winkel te bezingen. Het is een soort omgekeerd snobisme. Is daar eigenlijk al een woord voor?

| Anneke |02-02-2005 | 12 reacties |

Ik zat me net voor te stellen hoeveel een paar  zo’n vijfhonderd mensen aan volume innemen. Hoeveel mensen passen er in mijn keukentje? Een stuk of twintig? Nou, okee dertig als ik een beetje prop. Mijn hele huis van het keukentje tot de gang volgepropt met mensen. En ik maar welkom roepen en koffie zetten en mijn best doen.
Maar kom gerust ook binnen hoor. We maken wel een plaatsje. En kijk vooral ook in mijn kast. En mijn werkkamer, en het fotoalbum van mijn zus en ik. En eh, nou, stem op mij!

(Waar dit over gaat? Ik ben genomineerd voor de Dutch Bloggies. Dankzij jullie, lieve lezertjes.  En ik vind het leuk. Heel leuk. En als je goed oplet hoor je dat mijn stem een beetje fladdert. Fan de senuwe.)

| Anneke |01-02-2005 | 15 reacties |

Het was een stroeve maand. Januari. De maand van de slecht werkende dingen. Dat ook. Want niet alleen de computer deed raar. Ook mijn mobiele telefoon, de kabelantenne, de stortbak in de wc, mijn fiets, en….. nou zo is het wel een beetje duidelijk ongeveer: alles liet me in de steek. Behalve de stortbak dan, die werkte juist weer te goed. Die liep over van enthousiasme denk ik.
Als ik bijgelovig was zou ik denken dat ik een slecht karma had. Of dat er gemene aardstralen onder mijn huis zijn gaan zitten. Maar nee, het was gewoon januari.  Rotmaand. Ik ben blij dat ik hem af kan sluiten.

Al heb ik er nog wel een fijn fotoserietje aan overgehouden.  Vanwege de kleuren. De rechte lijnen van stangen, spaken en palen. De ronde bochten van de sloten. Zulke dingen vallen op in zo een mistroostige maand. Klik!

| Anneke | | 6 reacties |