Of dit nog allemaal wel kan.
Een weblog met zonder tekst.
En van die rare plaatjes….

Toch gaat het nog even zo blijven.
Tot ik van vakantie terug ben minstens :-)

(Ik ga twee weken naar Terschelling en ik verheug me er op. Inclusief de regen. Want dikke boeken in de tas en een schrijfblok. Voor je weet maar nooit. Misschien kom ik wel thuis met een heleboel nieuwe stukjes.)

 

 

 

In het park waren diverse lichte strijk- en andere kwartetten neergestreken. Zoals je mag verwachten op zo een dag.
Ook romantisch bleek het om massaal op het grasveld te picknicken. Met plaids in liefst zachte kleuren en met echte of neppe rieten manden vol lekkernijen. En overal witte wijn in van die kleine emmertjes en servetten.
Natuurlijk servetten.

Romantiek gaat ook gepaard met lange jurken en hoedjes. Zag ik. De dames hadden flink hun best gedaan.
Er was zelfs een kraam waar je gekke hoedjes kon kopen.
Voor hele gekke prijzen overigens.
Ja, het was heel romantisch en het mocht wat kosten allemaal.

Tot je bij de wc-container kwam.
In de rij staan om te piesen in een container is helemaal niet te combineren met romantiek. De zorgvuldig uitgekozen japonnen werden soepjurken en de dames waren gewoon ineens allemaal vrouwen die nodig moesten.
Hèhè.
Hoorde ik er toch nog bij.

 

 

Over het algemeen weet ik er heel goed mee te leven.
Met de werkelijkheid.
Ik prop ‘m gewoon in een soort knapzak.
Zo’n ding dat je aan een stok bindt en op je schouder met je meedraagt.
Met een beetje fantasie zit er iets lekkers in.
Of op zijn minst iets dat niet zo heel erg lelijk is.
En zelfs als het niet lukt me de inhoud mooier voor te stellen dan hij is dan zittie nog lekker ver weg, op die stok.
Niet aan mijn lijf!

Het enige is dat die stok op mijn schouder leunt, en dat ik ‘m hoe dan ook met me mee moet sjouwen.

Maar er zijn ergere dingen.
Veel ergere dingen.
Als die werkelijkheid aan je lijf zit.
Als een te krap hemd.
Of nee, als een vuil slap hemd.
Of nee, in je lijf….....

Vul de rest zelf maar in, ik hou het vandaag bij iets luchtigs.

Update:

Nou, dat van dat luchtige is dus mooi niet gelukt. Het lijkt meer op een dramatische aankondiging van een vreselijke ziekte. Oeps!
Ik ben niet ziek hoor. Ik zit meer in het algemeen te wauwelen over de lelijkheid van het leven. Hoe lelijk het soms kan zijn. Voor mij, voor anderen. Maar misschien had ik het beter over die pink kunnen hebben. Die pink op de foto. Had je het gezien? Ik fotografeer als een freule :-)