Van de week kreeg ik een reactie via mijn website. Een email met maar één zin. “U bent lief” stond er. Daar schrok ik een beetje van. Niet dat ik niet lief ben, ik ben heel lief, maar dat is het hem nou juist.
In het dagelijkse ben ik natuurlijk gebonden aan mijn persoonlijkheid, maar hier zou ik die af kunnen schudden. Beschermd door mijn zeekomkommer-pak zou ik dingen kunnen zeggen die ik anders niet durf te zeggen. Ik zou felle kritiek kunnen uiten. Me krengerig gedragen. Tieren en vloeken.
Maar nee hoor. Zelfs hier ben ik een schatje.
Schrijf ik alleraardigste stukjes en probeer ik vrienden te worden met de reageerders. Ik ben bang dat het onverbeterlijk is: ik ben behaagziek.

| Anneke |31-03-2004 | 7 reacties |

Bij de ingang werd ik vrolijk begroet door een jonge man. Hij droeg knalgele schoenen en een Engelse politiehelm. Hij hield de wacht. Je moest een vraag beantwoorden voor je naar binnen mocht. Wat je ging kopen, hoe je moeder heette, dat soort dingen.
Er was nog een man. Die was er niet van gediend. Zo’n gek aan de deur van de supermarkt. Hij keek een beetje misprijzend om zich heen, zoekend naar medestanders. Maar hij had pech, want er was verder niemand in de buurt. Behalve ik, en ik was een tegenstander.
De poortwachter had het ook in de gaten, want in plaats van een eenvoudige vraag vroeg hij de man een liedje te zingen. Zijn beide armen uitgespreid voor de deur. De man die er niet van gediend was keek weer om zich heen. Ongemakkelijk nu.

Maar daar kwam de bewaker al aangesneld. Hij mopperde een beetje op de poortwachter, dattie niet echt in de weg mocht staan. Het was een leuke bewaker. Eigenlijk was het allemaal heel genoeglijk. Behalve de man die er niet van gediend was. Die was niet pluis.

| Anneke |30-03-2004 | 6 reacties |

Juist ja! was de bijnaam van de plaatselijke drogist. Omdat hij dat steeds zei, bij elke zin zowat. We kwamen liever niet bij hem, want hij had geen geduld met kinderen die er een uur over deden om een stuiver te besteden. Als hij kans zag griste hij je stuiver uit je hand en gaf je zomaar wat. Volstrekt ongevoelig voor je verontwaardigde gepiep. Tssk.
Beter ging je naar de Vegé. Daar hadden ze achterin twee planken met losse snoep voor een stuiver. Je kon er uren over doen, wat je zou nemen, en je kon het zelf pakken. 

Net zo lang op een snoepje zuigen tot er nog maar een flintertje over was. En dan steeds die tongetjes naar buiten, om te laten zien hoe ver je was en of je niet vals speelde. Fijn was dat. Ik kocht net een rol mentos. Het lukte me pas met de nodige concentratie en aandacht om er 1 helemaal tot het eind toe op te zuigen. Bij het laatste snoepje. En nu ben ik een beetje misselijk.

| Anneke |29-03-2004 | 5 reacties |

| Anneke | | 8 reacties |

Soms moet een Zeekomkommer even een tijdje onderduiken. Dat geeft niks, dat is goed voor haar teint. En voor wie het hier een beetje stilletjes vindt, die kan even bij Mijn zus en ik langs. Nu reeds een half jaar in de lucht, met elke zaterdag nieuwe onderwerpen.  Waar halen we ‘t vandaan!

(Zo. En nou als de sodemieter naar de Hema!)

| Anneke |27-03-2004 | 8 reacties |

“En hoe denkt u over de toekomst?” vroeg ze, zelf amper 20 jaar oud.
“Nou” zei ik, “de toekomst is een wei met zwarte schapen. Ik zou ze inmiddels op het droge moeten hebben. Maar die krengen willen niet.”
Aan haar kant van de kloof keek ze me niet-begrijpend aan. Ik aan mijn kant lachte haar vriendelijk toe. Ze mag dan wel onsterfelijk zijn, maar wat heb je daar nou aan als je het
helemaal niet weet.

(o, en eigenlijk kan ik best de zon in het water zien schijnen hoor,  maar nu even niet)

| Anneke |25-03-2004 | 6 reacties |

Ineens kom ik overal het drie-vragen-stokje tegen. Ik loop enorm achter. Eerst heb ik natuurlijk al veel te lang gedaan over het beantwoorden van drie toch heus niet zo ingewikkelde vragen. En nu moet ik nog gaan verzinnen wat ik wil weten en van wie. Tegen de tijd dat ik die drie vragen geformuleerd heb heeft elke weblogger in Nederland het stokje al een drie keer voorbij zien komen. Sta ik daar. Met m’n stokje te gooien. Geen hond die d’r naar omkijkt.

Weet je wat? Ik gooi het naar de niet-loggers. Naar Inge, en Trudie (de andere helft van mijn zus en ik) en Jas bijvoorbeeld. Of naar de anoniemen. Die alleen maar langswippen en niet reageren. Antwoorden kunnen in de reageerdoos. Komen we ook eens wat van jullie te weten.

Mijn drie vragen zijn:

1. Heeft u een hekel aan afwassen?
2. Waar heeft u spijt van?
3. Wat is uw eerste herinnering?

Update speciaal voor frédéric druppels: het pakketje van Inge zit hier in de reageerdoos. Van harte!

| Anneke |23-03-2004 | 12 reacties |

1. Wiens dood vrees je het meest?
Allereerst en altijd op de achtergrond aanwezig is daar de vrees voor de eigen dood. Het ophouden te bestaan.
Dat is als de muzak in de supermarkt. Hinderlijk, onoverkomelijk maar als je een beetje je best doet goed te negeren.
Dan heb je nog de acute doodsvrees. Die alles in je lichaam samentrekt, en je hart tegen je borstkas aan doet springen. Niet te negeren, maar ook nooit lang vol te houden. Zodra het gevaar geweken is gaat je hart weer liggen.
Van een heel andere orde is de vrees voor de dood van dierbaren. Daar wil ik het niet eens over hebben.
Dood is vervelend. Bah.

2. Wanneer smaakt ijs het lekkerst?
Als het koud is natuurlijk.

3. Waarom kwispelen honden?
Als ze ‘s ochtends hun rondje maken stoppen ze bij bekende plaatsen om even op te snuiven hoe het er voor staat vandaag. Eigenlijk zijn het net loggers. Maar omdat mensen dat met die geurtjes niet begrijpen hebben ze voor ons een speciaal soort smilie uitgevonden: de kwispel. Opdat we weten dat ze ons goedgezind zijn.

| Anneke | | 4 reacties |

Ik kreeg van Zeppo een stokje toegeworpen. Geheel conform mijn aard deed ik mijn best het op te vangen. Pas daarna ging ik bedenken wat ik er nou eigenlijk van vond. Nou, ik vind het geloof ik wel gezellig. Moet ik nog wel even de vragen beantwoorden natuurlijk. En nieuwe bedenken. En mensen vragen om het stokje over te nemen. Pfff. Waar ben ik aan begonnen…...

(*Webloggers sturen elkaar stokjes toe. Ze stellen daarin vragen, of tonen hun boekenkast, en ik zag ook er ook eens 1 met gekke ouwe foto’s van de stokkenvanger in kwestie.)

| Anneke |22-03-2004 | 3 reacties |

We onderbreken ons uitwaai-wandelingetje om even bij de Hema binnen te lopen. N. bekijkt een kreukeloverhemd, ik zeg dat dat leuk staat. Bij jonge mensen. Hij kijkt me vernietigend aan. Ik grijns terug. Door elkaar ermee te plagen proberen we te wennen aan het idee van ouder worden. Dat lukt natuurlijk niet maar het helpt toch.

Op weg naar de kelder stuiten we op een clubje mensen-die-niet-door-hebben-dat-ze-in-de-weg-staan. Je weet wel, net als je er omheen wilt lopen besluiten ze drie stappen opzij te gaan. Met z’n allen. Zodat je opnieuw halt moet houden.
Nu wordt het tijd om wat te zeggen. Een gedecideerd pardon helpt niet. Ze staan zo te kakelen dat ze het niet eens horen. Dan maar wat luider. Met nauw verholen ergernis vraagt N. of we d’r niet even langs kunnen. Woest verontwaardigde blikken natuurlijk. Dat doen mensen-die-niet-door-hebben-dat-ze-in-de-weg-staan altijd als ze op hun gedrag aangesproken worden. Boos kijken en tegensputteren. De ruig-norse blik van N. legt hen echter het zwijgen op. Mokkend gaan ze opzij.
Beneden is het lekker rustig. We kopen waspoeder en twee flessen port en hoeven niet eens in de rij te staan. In de verte zien we kennis J. We kijken elkaar aan. J. is een lieve man, maar hij formuleert zo traag. En dat niet alleen: een gesprek met hem gaat meestal over spastische darmen of de prijs van koffie. Zonder te hoeven overleggen sluipen we langs de broodafdeling naar buiten. Vandaag drinken we koffie bij de concurrent.

| Anneke |21-03-2004 | 5 reacties |

Een beetje uit het lood. Dat ben ik de laatste tijd. O, dat heeft allerlei redenen die niet relevant zijn voor dit verhaaltje. Of misschien wel, maar ik wil het er toch niet over hebben. Te ingewikkeld allemaal. Te ver van uw bed, en te dicht bij het mijne.

Het heeft natuurlijk wel invloed. Ook op mijn stukjes-productie. Ik zou liever meer verhaaltjes maken. Vooral van die gezellige. Dat ik naar de Hema ga, bijvoorbeeld. En dat ik soms op straat iemand zie die een mij bekende logger zou kunnen zijn. Want dat heb ik wel eens. Terwijl ik van de meesten geen flauw benul heb hoe ze d’r uitzien. Er is er zelfs 1 die ik regelmatig op TV zie. (Ik weet niet of u ATWT kijkt? Nou voor degenen die dat wel doen, steeds als ik Paul Ryan zie moet ik aan Michel van Bijzinnen denken.)

Maar soms wil het gewoon niet. Dan komen er alleen maar zure stukjes. Die ga ik er niet opzetten. Niet zozeer omdat anderen ze lezen, maar vooral omdat ik ze niet steeds zelf wil lezen. Bah.
Daarom een vraagje. Heeft u dat nou ook? Dat u gezichten bedenkt bij de weblogs die u bezoekt?

| Anneke |19-03-2004 | 10 reacties |

5 manieren om een zeekomkommer te bekijken:
-amateuristische kijk
-conceptuele visie
-commercieel oogpunt
-bril van de duiker
-met een knipoog

update: en hoe zou je deze omschrijven?

| Anneke |18-03-2004 | 9 reacties |

Op die step en af die step en rond en rond en armen mee. Met z’n allen doen we braaf wat de instructrice zegt. Eigenlijk mag je geen geluid op de steps maken. Moet je je voeten zo licht mogelijk neer laten komen. Is beter voor de gewrichten. Maar het klinkt zo gezellig 20 paar voeten in de maat.
Er gaat iets uit van zo’n klasje. Misschien appelleert het aan mijn vroegere droom om balletdanseres te worden. Penny de Jager als lichtend voorbeeld. En dat ik dan zou werken voor Toppop bij die geweldige Ad Visser.

Van sommige meisjesdromen is het maar goed dat ze niet uitkomen.

| Anneke |16-03-2004 | 5 reacties |

Het licht gaat aan, maar hij blijft steken in montere opstartgeluiden. Schudden helpt niet, harde tik evenmin.
Techniek is een trouweloze hond. Elk apparaat levert je vroeg of laat deze streek. En je trapt er steeds weer in. Steeds is er weer iets dat je moet hebben omdat het je soevereiniteit in belangrijke mate zal vergroten. Ha, het mocht wat!

(Concreet betekent dit dat ik
a. Een scanner moet gaan kopen, en
b. Nooit zo slank als mijn spaarvarken word.)

| Anneke |12-03-2004 | 5 reacties |

| Anneke | | 6 reacties |

Een tijdje geleden had ik het hier al over mijn innerlijke beoordelaar. Ik dacht dat een boel van mijn complexe gevoelsleven hierop terug te voeren was. Alles wees daarop en dr Phil zou het gezegd kunnen hebben: Je moet je nuchtere verstand laten spreken. Niet je gekwetste gevoelens, of je vermoeide hart. De parameters daarvan zijn subjectief. Zonder referentie aan enige objectiviteit verglijdt de schaal daarvan maar al te makkelijk naar onwerkelijke diepten. Of hoogten, dat kan natuurlijk ook. Beide moet je niet hebben: onwerkbaar!

Vandaag, me afvragend waarom ik niet aan de slag kom, bedacht ik dat het nog anders is. Ik graas mijn hele kop af maar nergens vind ik iets om enthousiast over te raken. Iets om voor op te staan (ik zit namelijk in de kachel, draai mezelf als een braadworst aan het spit in verzengende hitte) en de mouwen op te stropen. Alsof dat mogelijk zou zijn. Dat je alleen maar in beweging komt als je enthousiast bent. Nee, je moet gewoon dingen doen. Hoppeta, op de automatische piloot.

Nou, die doet het dus ook effe niet…....

| Anneke |11-03-2004 | 7 reacties |

Kijk, normaal heb ik dat niet. Droom ik gewone nachtmerries waarin waterleidingen springen. Waarin ik kleine kinderen door een spleet in de put laat vallen of door valse herdershonden achterna gezeten word. Gewoon dus, en dat ik na een tijdje badend in het zweet wakker wordt. Dat zweet dat dan afkoelt als je naar de wc gaat. On-aan-ge-naam!

Maar nu. Ik loop over de hei. Duistere lucht. Ruisende pijpestelen. Elke stap een kleine worsteling met verse zuigende modder. Nat is het. Zo nat. De regen dringt mijn jas binnen. Nattigheid vreet mijn ondergoed aan. Aaarrgh!
Het landschap om mij heen begint surrealistische vormen aan te nemen. Ineens zijn er grillige bomen. Nevels eromheen. De aarde dampt. Langzaam maar zeker laat ik los. Ik ontspan mijn schouders. Ik vergeet te denken aan de dingen. De dingen die ik deed. Aan wat ik nog van plan was. Ik ben alleen nog hier. Nu. Nat tot op de draad. Gelukkig tot op het bot.

| Anneke |09-03-2004 | 6 reacties |

Er zijn van die momenten dat je graag wat beslissingsvaardiger zou willen zijn. Dat je zegt, nou sorry, ik ben van gedachten veranderd en gewoon zo’n zaak uitloopt. Maar nee, uit een of andere stompzinnige beleefdheid blijf je staan en bestel je.
Het lelijke wijf doet geen moeite haar slechte bui te verbergen. Kwakt een paar scheppen ziekelijk bleke en slappe patat in het vet. Die patat zal niet lekker zijn. Dat wist je al toen je die zaak inkwam natuurlijk. Nu is het te laat. We betalen zonder tegensputteren.

Niet dat we machteloos zijn hoor. We slingeren ze gewoon op de lijst van zaken waar wij niet meer komen omdat het personeel onbeschoft was. Dat zal ze leren. Ha, ha.

Update: Er stond hier een plaatje van een vieze snackbar bij. Het leek me wel aardig, maar eigenlijk ben ik daar geen mens voor geloof ik.  Voor vieze plaatjes. Weg ermee dus! En wie het toch wil zien: klik

| Anneke |08-03-2004 | 5 reacties |

Als je eerste kennismaking met Milky Way en Mars het Amerikaanse snoepgoed was, en je komt er pas jaren later achter dat het namen zijn uit de astronomie, wat betekent dat dan voor je wereldbeeld?

| Anneke |06-03-2004 | 5 reacties |

Zeem kopen. Op de fiets klimmen. Naar de Blokker rijden. Zoeken bij de Blokker. Verkopen geen zeem. Geen echte. Geloof ik niet. Vragen aan winkeljuffrouw. “Ja-ha, we hebben wel zemen hoor”. Wijst naar nepdingen. Volgende zaak. Richting schoonmaakspullen. Afwasborstels, koffiefilters, zemen. Ha. Zemen in drie maten. Echt. Hema.

| Anneke |04-03-2004 | 11 reacties |

Op de academie werd ik er al voor gewaarschuwd: je doet te veel, te uiteenlopende dingen. Je maakt er een braderie van. En gelijk hadden ze.
Sterker nog: Ik ben een braderie. Voor elk wat wils. Maar voor niemand in ‘t bijzonder.

Het is natuurlijk helemaal niet goed om een braderie te zijn, want braderies worden net zo geminacht als de vrouwen die ze bezoeken. Vrouwen van middelbare leeftijd. Brr. Het kan bijna niet erger. Daar wil niemand iets mee te maken hebben.

Maar is het u wel eens opgevallen hoe oudere vrouwen het naar hun zin kunnen hebben?
Ze hoeven niet meer te behagen. Kinderen de deur uit. Ze doen wat ze willen. Gaan gezellig met z’n allen naar het textielmuseum. Steken een ingewikkelde broche op. Kopen kunst, doen vrijwilligerswerk, worden oma.

Over een jaar of tien ga ik dat ook allemaal doen. Ik kan bijna niet wachten. Misschien koop ik dan ook wel een hoedje.

| Anneke |03-03-2004 | 4 reacties |

En zo kon het dat ik vandaag een uur naar radio Worm (klik op radio) luisterde. Eigenlijk is het de hedendaagse variant van de improvisatie-jazz van 25 jaar geleden (die natuurlijk al veel langer bestaat, maar daar wist ik dan nog niks van hè). Piep-knor noemden we dat. Op zondagavond, als ik me niet vergis, in de Jazzbunker. Op de zaterdagavond hot-to-be, op zondag een kale betonnen ruimte. Verstrooid over de dubbele rij cafestoelen een handje vol verweesd publiek. Op het podium twee of drie muzikanten die uit hun saxofoons krijsende geluiden persten. Ook toen al met bloedernstige gezichten, herinner ik me. Dat schijnt er nou eenmaal bij te horen. Ik wist niet wat ik er van moest denken, maar had nog de leeftijd dat ik dacht dat dat aan mij lag.
Terwijl ik radio Worm nu in de eerste plaats grappig vind. Soms moet ik er ronduit om lachen. Ik stel me de lol van het maken van die buitenissige geluiden voor. En ook de landerigheid. Begrijpen doe ik er natuurlijk nog steeds niks van. In plaats daarvan draag ik de zaak een warm hart toe, ik heb een zwak voor tegen-de-stroom-op-zwemmers.
De website van Lukas Simonis, uit de Wormscene, waar ik toevallig (via Artbbq) vandaag op stuitte vond ik ook vermakelijk. Iemand die ik uit de verte van gezicht ken. En nu weet ik ineens wat hij doet, dat hij muziek maakt en teksten schrijft enzo. (bijvoorbeeld over vrije improvisatie, ha, ha) Soms klik je in een uurtje een aardig stukje dichterbij.

| Anneke |02-03-2004 | 3 reacties |

Niet dat het programma ons nou zo erg aantrok. Dat er rondleidingen met zaklampen zouden zijn in het Boymans was beslist geen aanbeveling, en ook niet dat er een kookperformance zou plaats vinden. Maar als je zo begint sta je voor je het weet achter je geraniums met je vuist in de lucht te roepen dat het allemaal onzin is. Dus wij zouden naar de museumnacht. Trouwens, die flyers van evenementen beloven toch altijd veel meer dan er waargemaakt wordt. Dus was Boymans gewoon verlicht en rook het er niet naar etensluchtjes.

Het was nog best aardig ook. Al blijft het natuurlijk vreemd. Dat mensen ‘s avonds massaal op musea en galeries afkomen waar ze op gewone tijden niet betrapt zouden willen worden. En dat dat kennelijk te maken heeft met de hoeveelheid herrie die er gemaakt wordt. Dat valt mij altijd zo op. Dat mensen graag willen dat er veel lawaai is. Daar komen ze op af als motten op het licht.

Het leukst vond ik het nog in Tent. Iemand was daar bout voor bout een auto aan het slopen. Alle onderdelen netjes om zich heen spreidend. Dat was een mooi gezicht. En er was ook een archief van dingen. Dat had ik zelf wel gedaan willen hebben. (Ursula Stalder)
Er werd moderne experimentele muziek gemaakt. Nou ja, eigenlijk was het meer geluid. Er zat geen ritme in en weinig vaart ook. De drie mensen die ermee bezig waren hadden ernstige gezichten. Ik denk dat ze vroeger ook medelijden met Donald Duck hadden, of misschien nog wel.
Hoe dan ook had het tot voordeel dat het geluid niet alles en iedereen overstemde waardoor er een prettige ontspannen sfeer hing.

We hebben in totaal zo’n 8 dingen bezocht. Soms was er wat te zien. Soms wat minder. Maar het was overal gezellig. Dat kwam denk ik door het vreemde. Zoals de mensen in de bus de zorgvuldig tot elkaar ingenomen afstand plotseling laten varen en gesprekken aanknopen als die door pech niet meer kan rijden. Of ik had gewoon een goeie bui, dat kan natuurlijk ook.

| Anneke |01-03-2004 | 3 reacties |