<< Alles okee hoor. | TERUG | Weer zo laat. >>

Het gaat cut.

Deze voor de voeten geworpen dingen. Aan het eind van een opvoeding kan je dat verwachten. Tenslotte. En het is beter dan het grote zwijgen. Want dat gebeurt ook veel. Dat de belangrijkste dingen uit een gezinsgeschiedenis onbesproken blijven.
Maar met sommige dingen weet ik geen raad. Dingen die je nooit meer goed kunt maken. Pijnlijke kwesties die een leven lang op je hart drukken. Eigenschappen die je ongewild doorgaf.
Bah.
Hoe je om moet moet gaan met voor de voeten geworpen dingen. Nalatigheden, fouten en verkeerde inschattingen. Terechte en onterechte verwijten. Verantwoording, schuld en onvermogen.
Allemaal van die duisternissen waar ik hooguit wat Engelse woorden voor vinden kan.

T. is weg en we are not on speaking terms. Dat gaat niet van mij uit. Het voelt als opnieuw een knip. Een hele grote. En it hurts like hell.

| Anneke | 24-04-2005 |

zeg ook 's wat

Soms is er afstand nodig zodat er later weer toenadering kan zijn.

Ik wens je heel veel kracht toe!

Reactie van: Irene

Als moeder van twee kleine en dus nog vrij kritiekloze kinderen moet ik er toch al aan denken. Dat elke ouder hoe dan ook tekort schiet. En dat dat het leven is en de zin ervan enzo. Dat moet toch een soort van groot verdriet zijn dat elke ouder met zich meedraagt, maar je hoort er nooit iemand over. Behalve jou dan. Sterkte ermee en wat Irene zegt klopt meestal wel.

Reactie van: ellen

Ik heb het gelezen en gelezen…..... de geschiedenis speelt zich voor mijn ogen af…...

Het is hard, het doet pijn maar je grootste kracht put je uit die pijn. Die leert je los te laten en te ontvangen als T eraan toe is.
Mijn T (toevallig ook een T)kwam er na 4 jaar achter en is nog steeds bezig de schade in te halen (zo lijkt het, het is niet zo)

Het is hard en het doet pijn. Je bent als moeder toch vreselijk kwetsbaar.

Maar geef je ruimte en tijd dan zal je zien…... die toekomst….. die komt.

Sterkte! Pijn doet het….. heel veel pijn

Reactie van: Neneh

Bah
Cut

(enige troost: deze week was de zoon van mijn broer hier, waarbij mijn broer qua voor voeten geworpen wel een maat 50 nodig had een paar jaar geleden. En nu? Kom niet aan zijn vader. De ontsteking is uit de wond. Maar het heeft wat pus gekost helaas…)

Sterkte!

Reactie van: zeppo

ik blijf luisteren.
blijf dus vooral praten.

Reactie van: hansb

Als ik één ding heb geleerd is dat niet-voelen nog erger is dan heel veel voelen. Blijf voelen, blijf schrijven en blijf doen. Je bent het waard!

Reactie van: Moniekie

Bah, wat een ellende hier. Gelukkig zijn die van mij nog klein:-) Ik wens je heel, heel, heel veel sterkte toe.
Liefs XXX

Reactie van: henriette

Die van mij is zestien. Is dat nog klein? Het gaat nog erg goed eigenlijk. Volkomen eerlijk proberen te zijn, altijd. Dat is mijn methode, voorlopig werkt het. En me in haar proberen te verplaatsen. En me herinneren hoe het was, toen ik die leeftijd had.

Reactie van: eliane

Ik voel met je mee. Er is niets zo moeilijk, ondankbaar en frustrerend als opvoeden. Ik zou iets bemoedigends kunnen zeggen, maar ik zit geloof in dezelfde fase, dus het bemoedigende heb ik nog niet meegemaakt.

Reactie van: jan

Ai wat naar.
Maar voor zonneschijn komt regen.
Sterkte!

Reactie van: Joli(e)

Commenting is not available in this weblog entry.