Ze heeft een stukje gestuurd. Met regenfoto! En nog lachen ze hoor, die dames. Heel wat sportiever dan N. en ik.
Wij nemen ons wel het goede voor, maar houden er een Spaanse slag op na. Mañana, mañana. We zijn gewoon niet fanatiek genoeg. Gelukkig ben ik nooit te lui om de update te maken.

Ik wou nog wel meer vertellen hoor, maar ik heb vandaag niet veel meegemaakt. Ik was naar de dokter om mijn bloeddruk te laten meten. Nou, die is in orde.
Het wachten duurde lang trouwens. Op dat moment had ik best dat kleine jongetje willen zijn. Die met zijn voeten het ruwe oppervlak van de inloopmat verkende. Daarna met zijn wijsvinger het verschil tussen de muur, de stoelen en zijn moeders huid proefde. En toen lekker languit op de grond ging liggen dweilen. Maar ja. Ik ben een mevrouw.

| Anneke |30-05-2005 | 6 reacties |

Als je de blues hebt en je komt dan langs de Beukelsdijk. Dan heb je toch ineens een feestje.

Hier staan er nog meer. En ook een heleboel andere.

| Anneke |29-05-2005 | 7 reacties |

“Ha An, ik ben twee dagen weg, aan het fietsen naar Hoeven met drie collega’s. Kunnen we de zussen effe opschuiven dan stuur ik maandagavond een stukje op. Misschien heb ik dan wel leuke foto’s van tegenwind en vieze regen, doet het altijd goed.”  T.

| Anneke | | 2 reacties |

Met enige regelmaat vinden we ons terug in winkeltjes. We lopen te oh-en en te ah-en als kinderen. Roepen elkaar bij het zien van weer iets moois. De winkeljuffrouwen horen de kassa’s al rinkelen.
Maar we kopen niets. We stellen lijstjes samen. Lijstjes van voor onze verjaardag te vragen dingen. Sieraden. Dure bloesjes. Mooie boeken. En ik maak foto’s omdat zien toch ook een beetje hebben is.

Verleden week nam ze me mee naar Art en Casey. Een winkeltje in een soort brugwachtershuisje en alleen daarom al verrukkelijk. Het is zo’n brugwachtershuisje waar ik mijn winkeltje wel zou willen hebben. Mocht ik ooit nog een mecenas vinden.  Tot op heden reageert het rijkere deel van mijn kennisenkring daar nog niet zo op. Als ik vertel dat ik een winkel wil hebben waar je geen winst hoeft te maken trekken ze meestal nauw merkbaar hun wenkbrauwen even op. En veranderen van onderwerp. Helaas. Alleen het armere deel begrijpt zoiets, maar ja, daarom zijn ze ook het armere deel natuurlijk.

M. liet haar oog vallen op een met groene blaadjes geborduurde bloes, ik zag meer in de sieraden. Een ondraagbare ring van vilt, gekke stoffen dingetjes die je met een veiligheidsspeld moest doen, maar ook gewonere. Fraaie ringen die je gemakkelijk kunt dragen, lieve oorbelletjes voor een zomerse dag.
De volgende dag al sleepte ik N. mee. ‘Hier moet je zijn voor mijn verjaardag’, zei ik, en trakteerde mezelf alvast op een fijn rood zomerhemdje.  Want zien is dan wel hebben, maar niet zonder hemd aan je lijf.

| Anneke | | 5 reacties |

Ahum. Sorry voor de deprimerende stukjes enzo. Het wordt tijd dat ik eens een beetje de zon opzoek. En dat neem ik vandaag dan maar letterlijk.

Er zijn nog wat leemtes die ik op moet vullen. Al zal het niet op dit wonderbaarlijk lege terras van mac D. zijn. Alhoewel. Misschien is het ook wel weer niet zo gek. Mensen met ongezonde eetgewoonten zitten vast liever binnen in de vertrouwde patatwalm dan lekker buiten in het zonnetje.

Dat doet me denken aan T. die ik als klein ventje eens meenam naar Parijs. Mooi hoor vond hij het. De Thalys en de metro. En nou vooruit al die gebouwen ook wel. Een beetje. Maar het meest enthousiast was hij toch over het feit dat er overal mac D’s waren. Tssk!

| Anneke |27-05-2005 | 4 reacties |

Een optocht in de straat. Voorop het oudste zusje. In haar mond een plastic blokfluit waar ze korte stoten schrille lucht in blaast. Genietend van haar macht voert ze de optocht aan. Ze kijkt niet om, ze weet dat ze gevolgd wordt.
Gevolgd door haar broertje, die zonder ritme uit alle macht op een blikken trommeltje slaat. Nog in opperste bewondering voor zijn grote zus, maar zijn lipjes pruilen al. Hij wil ook wel ‘s voorop. Erachteraan hobbelt het kleine zusje. Geen idee wat de bedoeling is maar als het beweegt dan moet zij er bij zijn. Iedereen lacht om haar en zij lacht terug.

Met de meeste van die rollen heb ik wel ervaring. Het kleine zusje ben ik nog lang niet vergeten. Dat is goed, want daardoor zie ik glans in de gewoonste dingen. Het broertje ken ik maar al te goed. Niet erg hoor. Over het algemeen ben ik best tevreden onderdeel te zijn van de optocht. Niet helemaal karakteristiek voor mij is het oudste zusje. Dat van dat zeker weten dat ze volgen dat lukt me niet zo goed. Ik kijk net iets te vaak om denk ik.

Maar de rol van die blokfluit hè! Die was me tot nu toe onbekend. Pfffrieeeet, pfffrieeeet, pfffrieeeet, pfffrieeeet!

| Anneke |26-05-2005 | 2 reacties |

Dat je een nachtmerrie hebt is tot daar aan toe. Maar dat je daarna niet meer in slaap in kunt komen. Mèn. Uren liggen tobben over de grondwet, over wapens in de kunst of hoe sommige mensen identiteit verwarren met de dingen je aanschaft. Om maar wat te noemen. En die stinkvogels maar fluiten!

(waarschuwing voor Henriette: de foto linkt door naar Flickr ;-)

| Anneke |24-05-2005 | 9 reacties |

Dat truukje van verleden week, dat kan ik best nog eens uithalen. Met weer zo’n fijn kinderfotootje erbij. Ik ben de laatste tijd toch helemaal in mijn geschiedenis aan het graven.

Ik ben bezig de belangrijkste dingen in mijn hoofd een nieuwe plaats te geven. Herwaarderen.
Het is niet zo eenvoudig als een ervaring categoriseren en opbergen. Dit is het soort informatie die ingrijpt in je hele stelsel van denken en beleven. Alles komt langs en moet opnieuw bekeken worden. Geldt mijn voorlopige conclusie over deze of gene kwestie nog of moet ik hem bijstellen? Wat was mijn rol? En, de belangrijkste vraag, heb ik juist gehandeld?
Dat gaat dan van uiterst kleine gebeurtenissen tot grote zaken als vertrouwen en verraad.
Die moeilijke balans die je steeds opnieuw moet vinden in je relaties met anderen.  Ook toen al, al heb ik voornamelijk grote heimwee naar die intense kindertijd van ons.
Als jongvolwassene heb je de neiging om je ouders van alles en nog niets kwalijk te nemen. Nu ik ouder word ben ik eerder geneigd om mijn kindertijd te idealiseren. Brodsky zei daar eens over dat zelfs de afschuwelijke dingen je op den duur dierbaar worden. Gewoon omdat ze tot je verleden horen.
Ik weet het niet of dat zo is, te weinig afschuwelijks meegemaakt om daar iets over te kunnen zeggen. Dat is wel een groot geluk eigenlijk.

| Anneke |22-05-2005 | 6 reacties |

‘Ja, en dan schrijf ik er gelijk een stukje over’, zei ik enthousiast,  toen ik een paar weken geleden een fijn klein schilderij van haar uitzocht. Alsof ik niet weet dat ik nooit stukjes kan schrijven als ik moet.  Zo’n belofte werkt steevast als een tiencentimeter dik deksel op een borrelende put.

Maar misschien moet je over zo’n schilderij ook wel helemaal niet zo veel zeggen. Het is tenslotte geen conceptueel werk. Het is een ding (klik).
Het is vierkant maar bulkt overal over de randen heen. De verf is opgebracht in dikke plukken.  Er is geen voorstelling, eerder beweging. Duidelijk werk van iemand die zo direct uit de borrelende put van inspiratie werkt.  Niks geen deksels.  En het ruikt nog lekker ook!

| Anneke |20-05-2005 | 13 reacties |

Maar weet je. Ik ben helemaal verslingerd aan Flickr.  Ik heb me aangesloten bij groepen, heb er zelf een gestart en raak steeds opnieuw verdwaald in de meest fantastische verzamelingen. Het is echt geweldig en ik was al bezig Jan en Alleman uit te nodigen. Kom ook! Het is leuk! Doe mee!

Tot ik vandaag ineens uitvond dat er aan een free account wel erg snel beperkingen zitten. Dus nu moet ik een pro. En ik heb geen creditcard. En dus moet ik aan de PayPal.
Daar word ik een beetje nerveus van. Zitten er geen addertjes in het gras? Hoe gratis is dat dan weer? Wat gaan ze uitvreten met mijn gegevens?

Ik lijk potdomme die oude dame van gisteren wel. Die voor het eerst geld uit de automaat ging halen. Tjonge wat was ze zenuwachtig. En natuurlijk koos ze mij uit om haar te helpen. Ha, daar kan je op wachten met je lieve gezicht.
De rij was lang en ze was lastig. Waar staan nou al die mensen hier voor? Is het moeilijk? Ik heb het nog nooit gedaan. Ik vind het een beetje eng. Zit er nou iemand in de muur? Wilt u me helpen? Steeds opnieuw gestelde vragen. Het was een lange lange rij.

Je moet dan geduld hebben hè. Steeds bevestigen, geruststellen. Natuurlijk help je haar. Wat dacht je. Straks sta je ook ergens zo onthand. Als de moderniteit je voorbijgeraasd is. Dan mag je hopen dat er iemand is die geduld met jou heeft.

Maarre, is dat nou wat dat PayPal?

| Anneke |18-05-2005 | 22 reacties |

De update was al de hele dag klaar. Maar ik had nog geen zin om iets te schrijven. Toen verzon ik een list. Ik dacht. Ik doe een leuk fotootje en daar kan je dan op klikken.

Klik!

Hier zijn we op vakantie en we kregen allebei een strooien hoed. We hadden vroeger vaak dezelfde dingen. Met net iets andere kleurtjes ofzo. Ik herinner me overgooiers met ruitjes, zomerjurken met streepjes, allemaal zelfgemaakt.
Maar het meest voor de geest staan me onze eerste lange broeken in combinatie met een beatle t-shirt. Jeu! Waren wij opperhip. Of hoe dat toen ook heette.
Het waren nog leuke broeken ook, een soort versleten rozespijkerbroekachtig. Op school spraken ze er schande van. Een meisje met een broek!

| Anneke |15-05-2005 | 9 reacties |

Vandaag tegen heug en meug aan de slag gegaan. De dierbare dingetjes voor de abonnees van Maanzicht moeten de deur uit. Ze hadden al eerder af moeten zijn maar de pest met die dingen is dat het niet op de automatische piloot gaat. Je moet een open oog hebben. Voor vorm, kleur en onderlinge verhoudingen.

Zo’n oog heb ik wel, maar soms zit het dicht. Vroeger had ik dat ook wel ‘s. Soepogen. Dan kwam je uit bed en kreeg je je ogen nauwelijks open. Dichtgekoekt. Moest je in een lauw oogbadje. Moeder zorgzaam bezig met watjes enzo. In een groot gezin staat een onschuldig kwaaltje altijd garant voor exclusieve aandacht.

Maar ineens lukte het vandaag. Mijn oog deed het. En de naaimachine ronkte. SINGERS NAAIMASJIEN IS DE BESTE

| Anneke |12-05-2005 | 10 reacties |

Dit is een tijd van megagao. Het is moeilijk te vertalen naar iets dat binnen een weblog past. Je kunt niet alles er zo maar uitslingeren hier. Maar als je alles wat van belang is niet noemt wordt het nietszeggend. Voor mijzelf.
Dat hele lifeloggen is wat mij betreft bedoeld om iets wezenlijks prijs te geven. Zonder sneu te worden. Sneu is niet goed. Sneu is gezichtsverlies. En dat is hier net zo ongewenst als ergens anders.
Het gaat om de afstand. Niet sneu is de afstand weten te bewaren tussen jezelf en je verhaal. Je ziet jezelf je verhaal opvoeren. Je regisseert het. Brengt stijlelementen aan. Laat hier wat weg, voegt daar wat toe. Een heldere observatie of een grap.

Mijn sneuheidsrem is stuk.

| Anneke |10-05-2005 | 17 reacties |

Deze week geen aflevering van mijn zus en ik. Helaas.
Maar nu kunnen we er echt allebei niets aan doen. Bij mijn zus ligt het internet eruit. Zomaar.
Volgende week zal het wel weer verholpen zijn. Ondertussen hebben we ons wel vermaakt gisteren, want we hebben pannetjes gegeten.
Er waren twee gourmetstellen en de tafel was verdeeld in twee kampen. Het ene kamp is van mening dat je het vlees in de pannetjes op het braadvlak moet bakken, het andere kamp maakt het zich liever wat makkelijker en plempt het hele braadvlak vol met vlees. Zonder pannetjes. Dat gaat sneller en je krijgt meer binnen. Niet moeilijk te raden bij welk kamp ik hoorde natuurlijk. Haha.
Verder ging het er barbaars aan toe. Er werd gevochten om het beste vlees, en het rechterkamp had duidelijk de neiging de kleine tomaatjes voor zich te willen houden. Daar stond tegenover dat wij de wijn hadden. Zo wisten wij ons te voorzien van sauzen, tomaten en andere bijprodukten in ruil voor kleine glaasjes wijn.  Best leuk hoor, pannetjes eten.

| Anneke |09-05-2005 | 3 reacties |

| Anneke |07-05-2005 | 8 reacties |

Drie jaar geleden kwam ik terug van een korte vakantie en vond een verrassing in mijn brievenbus. Hoera!
Een grote bolletjes envelop met mijn adres in kordaat handschrift erop. Dat zijn de beste poststukken. Er in het koffielepeltje met knik, ingelijst, en een tekeningetje van een pizza smullende Joli(e), want daar begon het mee. Dat haar pizza verbrand was toen ze zichzelf buitengesloten had. Ik stortte geld voor een nieuwe pizza, en zij stuurde mij een verrassing. Gewoon. Voor de gezelligheid.

Verder was deze week raar. Onvertelbaar. En ik beschouw hem als een gat in de tijd. Een week die niet bestaan heeft maar desondanks drie jaar duurde.
Nu wil ik terug. Naar de gewone dingen. Naar het schrijven van kletspraatjes, het maken van mooie dingen.
Terug naar de afwas. Die wonderlijke afwas, die zich onder alle omstandigheden opstapelt. Ondanks het onbestaan.

| Anneke |06-05-2005 | 6 reacties |

Zo. Lekker was het. Korte wandelingetjes zijn ook best aangenaam.
Het hotel was alleraardigst. Alles liefdevol verzorgd door twee kordate dames. De ene een beetje schuchter. De andere in haar element ‘s avonds aan de bar.
Niet dat wij daar veel van gemerkt hebben hoor. Veel te druk met kaarten. We hadden een kleine competitie opgezet. Met een kwartliter congac erbij leidde dat af en toe tot onbedaarlijk lachen. Op het laatst zaten we smartlappen te zingen. Zo gezellig :-)
Later vertel ik nog wel meer. In ieder geval is er een verrassing gekomen van Joli(e) en heb ik nog een aardigheidje over eten. Maar ik beloof niets, want als ik iets in het vooruitzicht stel gaat het altijd fout.
Ondertussen is er dan wel de update van mijn zus en ik.
Das toch mooi hè?

| Anneke |01-05-2005 | 7 reacties |