verse zeekomkommer
vandaag de dag


ouwe zeekomkommer
October, 2014
September, 2013
September, 2012
August, 2012
July, 2012
September, 2010
March, 2010
December, 2009
November, 2009
October, 2009
September, 2009
August, 2009
July, 2009
May, 2009
April, 2009
February, 2009
January, 2009
December, 2008
November, 2008
October, 2008
September, 2008
August, 2008
July, 2008
June, 2008
May, 2008
April, 2008
March, 2008
February, 2008
January, 2008
December, 2007
November, 2007
October, 2007
September, 2007
August, 2007
July, 2007
June, 2007
May, 2007
April, 2007
March, 2007
February, 2007
January, 2007
December, 2006
November, 2006
October, 2006
September, 2006
August, 2006
July, 2006
June, 2006
May, 2006
April, 2006
March, 2006
February, 2006
January, 2006


stokouwe zeekomkommer
February, 2006
January, 2006
December, 2005
November, 2005
October, 2005
September, 2005
August, 2005
July, 2005
June, 2005
May, 2005
April, 2005
March, 2005
February, 2005
January, 2005
December, 2004
November, 2004
October, 2004
September, 2004
August, 2004
July, 2004
June, 2004
May, 2004
April, 2004
March, 2004
February, 2004
January, 2004
 

Ik zat nog te denken.
Gek eigenlijk hoe makkelijk je jezelf met een garnaal identificeert. Alsof het niet volstrekt onooglijke, zelfs een beetje griezelige beesten zijn.
Volgens mij is dat een van de verbazingwekkendste eigenschappen van de mens. Het vermogen zichzelf te projecteren op alles wat maar los en vast zit.
Je hoeft ergens maar een suggestie van menselijk gedrag aan toe te kennen en hoppeta, daar gebeurt het wonder.
Je ziet jezelf.
En tegelijkertijd is het een beetje sneu.
Want daar waar je jezelf geprojecteerd ziet, zie je natuurlijk niet het eigenlijke ding.
Gelukkig is er ook het wonderlijke vermogen tot reflectie waardoor je de dingen juist nader kunt bekijken.
Moet je nagaan hoe ingewikkeld de wereld voor ons is.
Een wirwar van projecties en reflecties waarin het zelf vaak nauwelijks onderscheiden wordt van het andere.
Geen wonder dat er zoveel dolende zielen zijn.

Maar toch.
Juist door dat traploos in- en uitzoomen krijg je de beschikking over een flexibel perspectief.
Het maakt complexe sociale interactie mogelijk.
Inlevingsvermogen.
Het vermogen het zelf te relativeren.
Kennis van de wereld om ons heen.
Ach de hele santekraam eigenlijk.

Ik vraag me trouwens af of ik ooit nog een garnaal kan eten zonder aan die voorstelling te denken.


| Anneke | 09-05-2009 | 3 reacties |




Gisteren heb ik de Garnalen Verhalen gezien.
Het was mijn eerste voorstelling van Hotel Modern.
Vreemd genoeg, want het is echt iets dat mij erg aanspreekt.
Hotel Modern vertelt grote verhalen in kleine zelfgeknutselde decors. En ik hou van klein en frutselen en vindingrijkheid.

Garnalen Verhalen heeft niet een heel vaste verhaallijn, maar doet verslag van menselijk gedrag.
En de mensen zijn dan garnalen.
Echte grote garnalen.
Gedroogd in de magnetron en op stokjes gezet doen ze alle dingen die mensen doen. Dat geeft een verfrissende afstand tot de condition humaine.
In het filmpje de making of geven de makers uitleg.
Hoe ze menselijk gedrag uitbeelden.
Een moord staat tegenover een hersenoperatie.
Er is leven en dood, er is een scene uit Tussen kunst en kitsch en ze gaan naar de maan.
In totaal zijn er zo’n 50 scenes en het publiek hangt aan garnalen’s lippen.
Er wordt gelachen, meegeleefd en gegriezeld.
Tijdens de voorstelling zie je ook de makers die de garnalen bewegen. Je ziet op het toneel tafels waarop de decors staan. Er wordt gefilmd met vingercamera’s of kleine handycams.
De garnalenscenes zelf worden geprojecteerd op een scherm.

Naar eigen zeggen verbeelden de garnalen op de vuilinisbelt het positiefste aspect van het menszijn: de drang tot overleven en om uit niets nog iets te maken.
Maar ze vergeten zichzelf.
Het mooiste aspect aan menselijk gedrag verbeelden ze zelf. Druk doende met hun scenes, van het ene minidecor naar het andere op een drafje: het enthousiasme en de liefde waarmee mensen verhalen maken en vertellen.


| Anneke | | 2 reacties |




Ik vond een papiertje.
Het zat tussen een bundeltje onbegrijpelijke aantekeningen dat ik bewaar. Eens in de zoveel tijd kom ik die krabbels tegen en dan lees ik ze.
Soms geen idee meer waar het over gaat.
Vaak genoeg wel.
Het gaat om volstrekt onnavolgbare tekstjes.
Hartekreten.
Ik bewaar ze omdat een paar van die cryptische zinnen me een hele periode kunnen doen herinneren.
Inclusief de bijbehorende gemoedstoestand.
En daar gaat het om.
Het geheugen is immers onbetrouwbaar.
Alles wat je je herinnert wordt gekleurd door alles wat er daarna gebeurde, en ook wat er voor gebeurde, en door je stemming, en door het weer en door weet ik niet al wat.
Maar zo een paar zinnen zijn net als een foto.
Een momentopname.
Een bevroren stukje geest.

Men neme:
een harige Arie
een broer met een ham in zijn binnenzak
een kind in de tuin
een man met helende kwaliteiten
een moeder met een verslaafde zoon
een zus in een envelopjurk
een handvol los grut

Dit alles in een grote pan husselen. Op een laag vuur gedurende een half uur zachtjes laten koken. Afblussen met de wekker op 10 uur.
Slaap lekker!


| Anneke | 05-05-2009 | 1 reacties |