Ik heb een hekel aan overgangen. De tijd tussen winter en lente. Oeh ik haat het.
De tijd tussen iets willen en iets kunnen, ik wou dat je hem over kon slaan.
De weg van A naar B kan nooit snel genoeg afgelegd worden. Tenzij je graag reist maar dan wordt de weg A of B.

Er is eigenlijk maar één overgang die mijn volledige goedkeuring weg kan dragen: de jaarwisseling.
De overgang zelf vindt plaats tussen 23.59(9999) en 00.00 uur. Pats. Overgang klaar. Niets van gemerkt.
En daar uitgestrekt voor je voeten een maagdelijk wit jaar.
Nieuwe kansen.
Hoera!

Maarnieheus.
Want er vindt natuurlijk helemaal geen verandering plaats. In theorie kan er in een seconde best veel gebeuren maar in de praktijk kent zelfs de kleinste gebeurtenis een aanloop van minstens enkele ogenblikken. In die ene fractie van een seconde gebeurt er dus niets. Helemaal niets. Dat is dan weer het jammere van deze voor het overige volmaakte overgang.

En dan komen de vragen: Zal ik een nieuw jasje? Of ga ik op oude voet verder.
Lukt het me om in die laatste seconde een verandering tot stand te brengen?
Ga ik aan de slag met een verbouwingsding?
Een poging om de overgang te verwelkomen, binnen te halen, de plaats te geven die er nodig is om een werkelijke verandering tot stand te brengen.

Allemaal vragen waarop ik nu geen antwoord weet. Ondertussen doe ik gewoon even het gordijntje dicht. En dan zien we morgen wel hoe of wat. Of overmorgen.

Proost!

| Anneke |31-12-2005 | 28 reacties |

| Anneke |29-12-2005 | 6 reacties |

Zijn huid is zo dat hij zich in een fractie van een seconde aan kan passen.
Een andere kleur aan kan nemen,
ja zelfs een andere vorm.
Het heeft met licht te maken.
Zeer lichtgevoelige cellen in de huid.
Maar binnenin blijft het een pijlinktvis.
Of misschien is het er wel gewoon donker
Aardedonker.

Verder geen dramatische mededelingen.

| Anneke | | 6 reacties |

Stel je voor. Broek floddermodel. Geen knopen geen ritsen en met van dat lekkere wije elastiek in de taille.  Dik warm oud vest erop. Kan je fijn morsen met je eten. Hoef je bij het koken niet zo op te letten. Ideale dracht natuurlijk. Maar niet voor kerstmis.

Eigenlijk viel het me heel erg mee. Het zat lekker. Ik liep er niet de hele tijd aan te sjorren. De maillot kriebelde niet.
Sterker, het leek ineens wel of ik mooie benen had. En nou niet zeuren over afkledende kousen of flatterende foto’s. Ik heb gewoon hele aardige benen. En zo is het!

| Anneke |26-12-2005 | 17 reacties |

Pluspunten op zondag gaan gewoon door hoor. Maar ik moet eerst even een beetje kerstmis vieren enzo. Dus het kan nog wel even duren.
Ondertussen wens ik iedereen het goeie.

| Anneke |25-12-2005 | 6 reacties |

Vroeger droomde ik ervan, zo’n kettinkje.
Met een hartje en een sneeuwman en een dobbelsteen enzo.
Oeh, dat wilde ik graag.
Maar ik heb het nooit gekregen.
En sparen, nou daar hoefde je niet aan te beginnen. Had je na een heel jaar misschien twintig gulden gespaard. En ongeveer tienduizend dingen die je wilde kopen.
Dus dat schoot niet op.
Vandaag besloot ik dat het nu toch wel eens tijd werd.
Hoog tijd.

Ja als bedelkettinkje is het behoorlijk uit maat :-)
Niet te dragen, denk ik ook.
En dan moet ik nog maar afwachten of het heel blijft.
Vooral als het dalijk droog is maar nog niet gebakken.
Enfin.
Spannend!!!

(klik voor nog een paar foto’s)

| Anneke |20-12-2005 | 13 reacties |

(kunnen groter geklikt)

| Anneke |19-12-2005 | 8 reacties |

Tot diep in mijn dertigste heb ik een kindermaatje gehad. Dat veranderde snel toen ik stopte met roken. Ik kwam ruim twaalf kilo aan. 
Oh, er kon best wat bij hoor, bij dat kleine maatje. Toch was het wel zo’n toename dat ik mijn zelfbeeld moest bijstellen.
Mensen die me tot dan toe groot voorgekomen waren leken ineens kleiner dan ik, of toch in ieder geval een maat of twee gekrompen. ‘s Avonds bij het televisiekijken nam ik het nieuw verworven spek tussen mijn handen en zei hardop: dit is nu mijn buik. Het wende maar slecht.

Inmiddels heb ik mijn gewicht weer tot een alleszins aanvaardbaar niveau gebracht door met stalen discipline te bewegen. Jammer genoeg is mijn eetdiscipline meer van elastiek.
Dat wil zeggen. Rond Sinterklaas heb ik me uitstekend in weten te houden. Slechts één pakje marsepeinen fruit op en dat nog doordat Cockie me op het idee gebracht had. Maar afgelopen week ben ik me al te buiten gegaan aan diverse soorten kerstkrans, heb ik een appeltaart gebakken en op één avond een hele doos zeefruit verorberd. Voor de komende tijd vrees ik het ergste.
Dus.
Nu het nog kan.
Pluspunt van vandaag: mijn buik :-)

| Anneke |18-12-2005 | 11 reacties |

Het was niet bijzonder, gewoon een klein zilverkleurig balletje. Met aanslag erop en bovenin zelfs wat zwartig. Maar wel een jaar of veertig oud. En nog uit de tijd dat ik het echt geweldig vond. Die boom in huis. De lichtjes, de kerstkransjes en de overvloed aan mandarijntjes.
Die bal die stond daarvoor. Mijmerdemijmer.

Zag je zo die glazen kandelaars en de speciale kerstloper op het salontafeltje.
Mijn vaders rode hoofd als hij de lichtjes aan het ontwarren was en wij aan zijn hoofd zeurden, Pa, wij willen ook meehelpen.
De walnoten die je zelf mocht kraken.
Het eten met z’n allen aan een feestelijk gedekte tafel en met kaarslicht.

Ik draaide me om en stootte tegen het plestik boompje aan. Ik hoorde het karakteristieke geluid van een vallende kerstbal. Ik hoefde niet eens te kijken. Ik wist het zo ook al. Het was die ene.

| Anneke |16-12-2005 | 13 reacties |

Ik denk dat het daar aan ligt. Wist ik eerst ook niet, maar het wordt elke dag een beetje duidelijker. Mensen hebben het gezellig over hun kerstboom, en ik zit te wauwelen over kapotte ventilators en steek te pas en te onpas lichaamsdelen onder de neus van onschuldige voorbijgangers.
Wat mankeer ik toch?

Maar nu weet ik het. Het is de mij gebruikelijke nuchterheid. Waarmee ik alles kleiner kan maken. Alles wat niet op mijn fijne rechte schoudertjes past.
Of waarvan ik denk dat het niet past.
Die nuchterheid is even op een laag pitje.
Ach, het is een heel innerlijk proces van dingen herzien. Daar ga ik verder niet te diep op in. Maar helemaal ongemerkt kan het ook niet voorbijgaan. Ik ben een beetje beschouwelijk en kouwelijk deze winter.

De volkskrant bericht over een polis-circus. Frappant hoe zulke dingen toch altijd weer de stoute verwachtingen overtreffen. Wie had gedacht in de huisartsenpraktijk nog es een verzekering aangesmeerd te krijgen?

Vanmiddag maar even naar Blokker voor een kerstgroep.

| Anneke |13-12-2005 | 9 reacties |

| Anneke |12-12-2005 | 12 reacties |

Lang geleden merkte iemand op dat ik een fiere houding had met mooie rechte schouders, maar dat ik toch altijd met mijn hoofd gebogen liep.
Die opmerking gaf me een onbeschermd gevoel. Met mijn trotse houding had ik mijn verlegenheid willen verhullen. Nu bleek dat die juist erg zichtbaar was.
Ik leerde mezelf mijn hoofd rechtop te houden. Voor zover mogelijk natuurlijk, want het oprapen van dingen gaat altijd door. Toch lukte het me mijn houding aanmerkelijk te verbeteren.
Veel later begreep ik pas dat het nou juist precies kenmerkend voor mij is. Deze mengeling van brutaal en schuw tegelijk. Dezelfde mix die me een paar weken geleden overmoedig deze serie deed aankondigen en me nu kopschuw maakt.

Zal ik mijn schouders nou wel of niet. Kan deze foto wel, of staat het juist gek. Moet ik hier wel mee doorgaan en wat ik wil ik nou eigenlijk zo nodig met die kijk dit ben ik maar ik wil niet dat je me ziet pluspuntenserie.

Twijfel is een bang mannetje dat probeert de wipwap in het midden stil te houden. Het is een heel vermoeiend mannetje. En weinig interessant ook want hij heeft het zo druk met het stil houden van de wip dat hij vergeet wat hij in evenwicht probeert te houden en waarom. Daarom:

Ik ben trots op mijn schouders en ze mogen moeten vooral ook gezien worden. Zo. Opzouten met dat mannetje!

| Anneke |11-12-2005 | 5 reacties |

Ik hou van alle spullen uit de werkplaats. De gereedschappen. De machines.
Maar vooral ook de namen van dingen.
Wat te denken van de armbandtriboulet. Soldeerpioentjes. Het torderen van een speld. 
Allemaal nieuwe prachtige woorden.
Dat is toch een onverwacht extraatje.
Zo’n verrijking van je taalschat.
Het gevoel van ambachtelijkheid en ter zake kundig zijn die ze oproepen.

Uit de mond van de docente klinken ze routineus en voorstelbaar. Maar tegen de tijd dat ik ze wil gebruiken klinken ze exotisch en twijfel ik over de uitspraak.
Ik worstel met mijn neiging om alles dinges te noemen. Niet om het een of ander, maar simpelweg omdat het tekortschiet op den duur. Er zijn hier gewoon te veel dingesen.

| Anneke |09-12-2005 | 8 reacties |

Maar ik vind ze tot nu toch het best in het wit. Beetje skeletachtig worden ze dan. Alsof ze ooit in zee geleefd hebben en er kleur en beweging in zat.
Alsof ze afgeschraapt zijn.
Uitgedroogd, opgebleekt in het licht.

De dingen die ik maak vertonen sporen. Van stokjes, van nagels, van vingers. Kleine ongerijmdheden. Die je niet meer ziet als je glazuurt. Glazuur egaliseert. Ik hou niet van egaliseren. Ik hou ook niet van grote gebaren trouwens. Ik hou van kleine subtiele ongerijmdheidjes.

Las ik gisteren in een boek over de diepzee dat zeekomkommers de stofzuigers van de diepzeebodem zijn. Ze grazen de bodem af naar organisch materiaal dat van boven af neer komt gedwarreld. Ik ben een zeekomkommer in het diepst van mijn gedachten. Dat wist ik niet toen ik die domeinnaam koos. Echt niet.

(Ik wilde eerst eigenlijk Starfish hebben, want dat was de naam van één van mijn alter ego’s. Ik had toen een periode dat ik een collectief weblog wilde beginnen met ongeveer 4 alter ego’s. Een soort Pessoa maar dan op een zeepkist.
Ambitie vermomd als bescheidenheid.
Jajajaja, dat weet ik best.
Maar het leek me toch een beetje omslachtig dus ik besloot met één te beginnen. Dat werd dus zeekomkommer, toen starfish al vergeven bleek te zijn. Zeekomkommer is als een paar schoenen waar je eigenlijk niet op uit was, maar dat zich ontpopt als het best passende paar ooit.
Ik ben trouwens blij dat ik daar nooit aan begonnen ben zeg. Webloggen als vier mensen. Pfff.)

| Anneke |06-12-2005 | 14 reacties |

Als je ‘t goed bekijkt is Pluspunten op zondag ook zo’n geval van succesvol wegmoffelen. En toevallig heb ik daar vandaag helemaal geen talent voor. Geen lust toe ook. Daarom geen pluspunt maar een metafoor.
De metafoor van de ventilator om precies te zijn.
Komtie:

Zo. Dat was weer een fijne hè?
Maar dat is nog niet alles.
Er zijn ook gratis plus en extra foto’s bij. Van hoe ik het koperdraad gebruik om objecten te maken.
Volgende week misschien weer een pluspunt.

| Anneke |04-12-2005 | 8 reacties |

Bij vlaksolderen soldeer je niet op elkaar maar tegen elkaar aan. Daarvoor moeten de onderdelen heel nauw aansluiten.
Vlaksolderen is iets voor precieze mensen dus.
Ik ben niet precies maar heb wel ambities in die richting.

Uiteindelijk viel het passend zagen en vijlen van de onderdelen reuze mee. En het solderen ging ook best goed.
Ja, ik vond het er niet uitzien maar de juf zei dat het goed was.
Ik moest het alleen nog even vijlen.
Dat deed ik dus.
Heel extra erg goed.
Want ik ben dan wel niet precies, ik ben wel heel vlijtig.

Ik deed het alleen met een verkeerde vijl. Grts grts, daar zaten een paar diepe niet weg te schuren krassen.
Ik probeerde ze nog weg te moffelen maar dat was onbegonnen werk.
Dat vond ik raar want dat leek me nou juist een goeie techniek voor dit soort aangelegenheden. Moffelen.
Nog niet eens zo gek gedacht hoor want moffelen bestaat echt leerde ik net van google, het is alleen niet zo geschikt voor de edelsmederij.

Maar dan moet je mij hebben!
Ik met mijn talent om ongelukjes ten goede aan te wenden.
In plaats van glad polijste ik er met een zeer gemeen tolletje vol stalen pennetjes allemaal putjes in.
Technisch gesproken mag het geen moffelen genoemd worden, maar zeg nou zelf.
Is dit een sterk staaltje wegmoffelen of niet?

| Anneke |03-12-2005 | 9 reacties |

Dit is het eerste berichtje vanuit mijn nieuwe onderkomen. Gewoon om even te testen. Nog niet alles staat goed, maar het lijkt er aardig op.
Dat zijn best fijne zaterdagochtenden hoor. Als je even volledig opgaat in dingen.
Kopje koffie erbij. Een vriend aan de telefoon die je de betere praktische tips geeft.
En een fijn groot stuk koek.
Ha.

Nou.
Dat wou ik even vertellen.
Ik zag trouwens net dat het al bijna halftwee is.
Ik moet als de sodemieter gaan douchen en boodschappen en alles.
Terug in de dingen van de dag.

(ps Wat ik nou eigenlijk wou vragen. Merken julllie wat? Doet alles het?)

(ps Oh men! Ik ben overal uit de RSSfeeders gevallen. En ik heb geen flauw idee hoe dat zit. Nog steeds te lui om daar eens in te duiken. In ieder geval staat hier mijn nieuwe RSSdinges.

| Anneke | | 13 reacties |

In de zak waar al een week een paar wortels liggen broeit iets. Ik heb namelijk de gewoonte om niet alles op te maken. In de pan blijft nog anderhalve aardappel over. Van de paprika snij ik meestal maar driekwart. In mijn koffiekopje zit altijd nog een laatste slokje. Nutteloze reserves,  want later kieper ik ze toch nog weg.

Deze twee wortels hebben besloten de moed niet op te geven. Verdomd dachten ze, als jij te besodemieterd bent om ons op te eten dan verzinnen we zelf wel wat. En ze ontwikkelden kleine groene dingetjes aan hun kroon. Miniscule stengeltjes, groeiend naar het licht.
Kijk.
Dat zijn nou mijn wortels!

| Anneke |01-12-2005 | 9 reacties |