verse zeekomkommer
vandaag de dag


ouwe zeekomkommer
October, 2014
September, 2013
September, 2012
August, 2012
July, 2012
September, 2010
March, 2010
December, 2009
November, 2009
October, 2009
September, 2009
August, 2009
July, 2009
May, 2009
April, 2009
February, 2009
January, 2009
December, 2008
November, 2008
October, 2008
September, 2008
August, 2008
July, 2008
June, 2008
May, 2008
April, 2008
March, 2008
February, 2008
January, 2008
December, 2007
November, 2007
October, 2007
September, 2007
August, 2007
July, 2007
June, 2007
May, 2007
April, 2007
March, 2007
February, 2007
January, 2007
December, 2006
November, 2006
October, 2006
September, 2006
August, 2006
July, 2006
June, 2006
May, 2006
April, 2006
March, 2006
February, 2006
January, 2006


stokouwe zeekomkommer
February, 2006
January, 2006
December, 2005
November, 2005
October, 2005
September, 2005
August, 2005
July, 2005
June, 2005
May, 2005
April, 2005
March, 2005
February, 2005
January, 2005
December, 2004
November, 2004
October, 2004
September, 2004
August, 2004
July, 2004
June, 2004
May, 2004
April, 2004
March, 2004
February, 2004
January, 2004
 
image

Als het mist zijn ze soms zo ongelofelijk mooi.
Dan ontroeren ze mij echt.
De bomen.
Het zijn eigenlijk net mensen. Artiesten die zichzelf hebben getekend met dikke houtskoolstrepen en haarfijne lijntjes.
De mistige lucht van dat fijne grove schetspapier.
Naakt zonder hun bladeren zie je precies hoe ze zijn.

Kleine kokette boompjes die hun takken laten groeien in een cirkel. Of die lange stramme populieren met hun rechtoppe takken. En bomen die de hele winter door wat dorre bladeren lijken te bewaren alsof ze last van verlatenheid hebben.
En die lollige met die vrolijke balletjes.
Hoe heten ze ook al weer.

Eerlijk gezegd weet ik van de meeste bomen helemaal niet hoe ze heten, ik ben een stadskind.
Ach nee, niet eens een stadskind.
Ik ben een Hoogvlietkind,
Hoogvliet: geen stad geen dorp, buitenwijk onder de rook van Pernis. Met een kleuterschool die ik nooit meer vergeet en Leo de Wit die altijd bij me in de buurt wou zijn maar ik niet in de zijne.
Vier jaar waren we.
Maar ik speelde liever met Hans de Koning.
En niet met Leo, want die rook zo gek.
Hoe vroeg dat eigenlijk al begint hè?
Dat gesodemieter.
Van de onweerlegbare wetten en het magnetisme van de liefde.

Als Leo een boom was zou hij met voorzichtige streken getekend zijn, alsof hij niet goed uit de verf wou komen.
En Hans, Hans die zou groot zijn en majesteitelijk, als zijn naam. Want voor een kind van vier zijn de woorden minstens even magisch als de dingen.

Zelf zou ik wel zo’n boompje willen zijn met van die balletjes.
Ze bij elk zuchtje wind vrolijk laten dansen.
Ook al stonden mijn wortels te bevriezen in de grond.

 

 


| Anneke | 29-01-2009 | 17 reacties |




Ik mag wel opschieten nu, anders wordt het weer een maand met maar één stukje. Gisteren begonnen mijn collega’s er ook al over. Nou, dat wil wat zeggen hoor.
Meestal hoor ik ze nergens over.
En reageren doen ze ook nooit die collega’s van mij.
Maar wel om stukjes vragen.
Tsssk!
Maar ik ben ook de rotste niet natuurlijk.
Daarom.

Morgen weer een stukje :-)
(echt!)


| Anneke | 28-01-2009 | 1 reacties |




(vervolg)

Op weg naar mijn werk vanuit mijn nieuwe huis fiets ik dichter langs de Euromast dan ooit. Ik kan hem als het ware aanraken als ik mijn arm uitsteek.
Mogelijk rijd ik ‘s ochtends zelfs over de plek waar Thomas neergekomen is. Maar omdat ik niet weet waar hij precies gevallen is kan ik de plek ook niet omzeilen.

Beetje luguber idee.
Maar zo is de werkelijkheid: ongepolijst en onpartijdig.
Die ontziet niks of niemand.
Ook geen lieve zeekomkommers, nee.

Toch.
Sinds ik op de Euromast was op Thomas’ sterfdag is er iets veranderd.
Tussen hem en mij.
Tot dan was zijn dood en alles wat er omheen gebeurde deel van het heden.
Van het acute ongeduldige nu.
Moest ik mijn leven zien te vormen om dit gegeven heen.

Daarna is er meer rust gekomen.
Berusting misschien ook.
Ik hoef me niet meer af te vragen hoe het zal zijn daar boven.
Of in de lift.
Ik weet ook dat het niet mogelijk is om nog iets van hem terug te vinden waar dan ook.

Thomas is definitief eigendom van het verleden.
Het verleden is een ijdeltuit.
Het laat zich graag beschrijven, bezingen, beroemen of bewenen, maar het geeft nooit iets terug.
Niet echt.

 

 

 


| Anneke | 04-01-2009 | 17 reacties |