Nou.
Ik vond het zelf best een aardig stukje. Over die zjuwelen.
En ik was allang blij dat ik ik weer ‘s iets had geschreven dat eigenlijk nergens over ging.
Niet om het een of ander, maar omdat het een teken is dat de ditjes en de datjes weer gewoon worden in mijn leven.
Langzaam maar zeker.
Of misschien kwam het omdat ik naar adem begon te happen.
Eerst al die veel te lange maand september, en toen nog die verjaardag in oktober.

Ik droomde vannacht dat ik in de Hema wilde, maar er was een soort achteringang. Kom, dacht ik overmoedig, laat ik de onbekende weg eens nemen.
Nou, dat heb ik geweten zeg! Eerst moest ik al compleet tegen de stroom in naar boven, en eenmaal boven was er van het begeerde Hemarestaurant in geen velden of wegen een spoor te bekennen.
Ik vroeg het aan een jongen die op een afwasser leek. Dat leek me een betrouwbaar type, mensen die afwassen hebben kijk op het leven.
Hij hielp me een paar bochten om en wees in de verte.
Opgelucht ging ik er op af, maar wat uit de verte naar me lonkte als een frisse Hemabar bleek dichterbij een louche kroeg te zijn.
Zoals dat gaat met dingen.
Op afstand lijken ze begeerlijk, maar binnen handbereik zit er altijd een smetje aan.
Na nog een poosje vruchteloos op zoek te zijn geweest besloot ik dan maar terug naar beneden te gaan en vandaar uit de gewone ingang te nemen.
Eenmaal beneden bleek er nergens een uitgang.
Natuurlijk.
Moedeloos kroop ik in een hoekje.
Geen Hema, geen koffie, niks.
En de wekker deed het ook al niet, zal je net zien, als je zo een rotdroom hebt.

Zeg nou zelf, dan is een stukje over zjuwelen toch veel leuker!

Met enige regelmaat sleep ik Nico mee naar de etalage van goedkope juweliers. Ik wijs de dingen aan die ik mooi vind in de hoop hem te stimuleren ze voor me aan te schaffen. Jammer genoeg is hij niet zo gevoelig voor aansporing. Ik moet het ook zeker niet overdrijven, want anders werkt het averechts.
Eens in de zoveel tijd werpt het echter vruchten af en verrast hij me met zo een begeerd pakje. Luxe papiertje, gouden stickertje en krulletje zilverlint.
‘Hoera, zjuwelen!’ kir ik dan en ga er eens uitgebreid voor zitten. Hoe kleiner het doosje hoe beter het is.
Want hebberig ben ik niet.
Het gaat mij ook niet om het goud, het gaat me om het idee. Het is een oud kinderlijk gevoel.
Gevoed door sprookjes over prinsessen in met robijnen bestikte jurkjes. En later misschien de romantiek van de stuiverromannetjes die ik las voordat ik de Literatuur ontdekte.
Uiteindelijk draag ik doorgaans goedkope kettinkjes. Flutdingetjes die je bij de Jumbo kan kopen.
Echte juwelen vind ik alleen maar belachelijk duur en je hebt er niks aan. Diamanten en goud en robijnen horen wat mij betreft bij een kinderlijk soort snobisme.
Zoals je vroeger wel ‘s opschepte dat je ouders duizend gulden hadden, en dat je vriendinnetje dan zei dat de hare tienduizend gulden hadden. Dat ging dan zo door tot je ouders ontelbaar triljoen veel gulden hadden. Net zolang tot een van beiden afdroop.
Kon je tenminste weer verder gaan spelen.

Verleden jaar haalde ik zijn as bij het crematorium.
Het viel me op hoe alles wat met de dood te maken had in bordeauxrood kwam. Het rouwalbum, het gastenboek, en nu een grote hoekige doos met de urn.
Karton met wijnrood textiel overtrokken.
Het mocht er niet te goedkoop uitzien natuurlijk.
En zeker niet zwart vanwege de duistere aspecten daarvan.
Persoonlijk had ik liever wit gehad.

Ik moest aan een balietje wachten en tekenen.
Ze controleerde naam en nummer en schoof de doos naar me toe. Ik dacht er aan dat een leven begint en eindigt met een handtekening.
Ingeschreven en uitgeschreven.
Het leven als administratieve kwestie.

Maar de geboortedag blijft bestaan.
Als een verkleurde vlek op de muur waar eerst een schilderij hing.

Ik wil zo graag wat melden hier. Een aardigheidje liefst. Gewoon om te laten weten dat ik er nog ben.
En ook dat alles goed is.
Ondanks.
Van de week merkte ik ineens dat ik met de mp3 stond mee te blèren tijdens de afwas.
Tot afschuw van de buren waarschijnlijk.
Vroeger hechtte ik veel waarde aan wat de buren in zo’n geval van me zouden denken.
Nu niet meer.
Het heeft wel een tijd geduurd moet ik bekennen, maar op een gegeven moment kreeg ik door dat de buren doorgaans he-le-maal niet aan mij denken.
Opluchting en teleurstelling gaan vaak hand in hand is mij opgevallen.

Het gezelligheidje zal toch vooral moeten bestaan uit bijgaand fotootje, dat voor de verandering niet geneppolaroid is.
Er zit ook een verhaal aan.
Maar dat is saai, over minder snoepen enzo.

 

Een sterfdag is een vreemd soort jaardag.
Vooral als de dode geen dag uit je gedachten is.
Wat maakt zo’n dag dan nog anders dan de andere?
Niets natuurlijk.

Pas toen ik op het idee kwam die rode bessen te plukken wist ik wat ik moest doen.
Het gaf een zelfde soort rust als het maken van de stippen voor het monument.
Met eindeloos geduld knipte ik de bessen van de struiken.
De zon scheen.
De beek kabbelde.
Zoals alleen beken dat kunnen.

Met handenvol liet ik de stippen gaan.
En op blote voeten ging ik ze achterna.
Ze na klikkend met mijn camera.

Loslatend en vasthoudend.

Kom ik thuis op een onbewaakt moment, is de boom weg!
De boom waardoor ik geen gordijnen nodig had, mijn buren niet zag, ik wonend in het bos. De boom die de hele keuken vol zwarte en witte vlekjes toverde, wiegend in de wind.
Die boom.
Met man en macht, een kraan van 10 meter hoog, brullende zagen, ja met grof geweld hebben ze hem weg gehaald.

Nu ga ik zaadjes sparen.
Handenvol.
En straks laat ik ze vanaf mijn balkon allemaal in de nieuwe tuin dwarrelen.
Op een onbewaakt moment…

Ik geef toe het is een idioot, ontoereikend soort wraak.
Maar zonder dromen gedijt alleen bitterheid.

Bijna een jaar later ging ik alleen naar de Euromast.
Het was aardig weer.
Een uitgaansavond.
Mensen liepen af en aan.
Soms in groepjes om gezellig in de Euromast te dineren.
Want zo gaat dat.
Er is niets dat wijst op het drama dat zich hier heeft afgespeeld.
Wie weet hoe vaak!
Ik zat op het stukje talud dat grenst aan de parkeervakken waar hij neer gekomen is.
Verweesd.

Ik luisterde naar het ieniemienie stukje stem dat ik op een filmpje op mijn telefoon heb staan.
Hij maakte een filmpje van mij en ik praat.
Dan zegt hij iets terug.
Mijn hart begint te bonzen.
Zijn stem klinkt zo vertrouwd.
Ik geef hem gelijk en hij vraagt of ik dat eens wil herhalen.
Als altijd heb ik te laat door dat hij me in de maling neemt.
Ik glimlach.

Ik luister er maar af en toe naar.
Het is een schat die je goed moet bewaken.
Alsof teveel blootstelling aan licht en lucht het zouden doen verteren.
Welgeteld zijn het maar dertien woorden.
Dertien brokjes concrete Thomas.