inelkaar gedoken achter de jonge politieagente gaf ik aanwijzingen richting mijn huis
ondertussen prevelde ik dingen in het Engels
ik zei oh boy oh boy oh boy en oh dear oh dear oh dear

ineen gekrompen bang en verward
maar schrap
in staat om te reageren
hier links daar rechtdoor holy shit holy shit holy shit

thuis was Nico inmiddels ook aangekomen
ik huilde even
dan droogde ik m’n tranen en wilde meteen naar Thomas toe
ik hoopte hem nog een beetje warm te kunnen zien
we moesten wachten
waarop wist ik niet precies

het duurde lang
er werd niet veel gezegd
meteen direct had ik al gevraagd of hij erg beschadigd was
dat viel mee
meer hoefde ik voorlopig niet te weten
ik wachtte

hij zag er zacht uit
mooie lange wimpers
gaaf en rustig gezicht
in zijn hals had hij een wond en op zijn wang zat een kleurloze vlek
hij was koud, maar nog niet bevroren

later maakte ik een wandelingetje met Nico
dat was de eerste keer dat ik hem zag
die fucking Euromast

och meisie, meisie, meisie…

Antwerps kippenvel hier, damn!

Tjeezus…

Ik ben er stil van.

Meiske toch…

Als het kon, zaagde ik dat rotding voor je om….

ik vind je zo dapper…. zo dapper

Er zijn geen andere woorden voor dan die jij hier schrijft…

Mijn moederhart huilt mee met elk woord dat je schrijft.

ik wou dat er woorden waren ... ik wou dat het verleden gewist kon worden én jij ontwaakte met nico en thomas om je heen ...

Miljaar Anneke!

Het is een afschuwelijk ding die Euromast.

Lost for words. Shivers.

Wat een prachtige naam, Thomas

In Madurodam kun je die mast een rotschop verkopen, misschien helpt het

Geen woorden meer na jouw woorden.

Dank voor de duoduo foto’s met de schoenen/voeten.

Als je zoiets leest is het hartverscheurend, en wil je meteen reageren. Dat wilde ik gisteren ook meteen doen toen ik je stukje las. Woorden van troost, medeleven, zoiets. Maar dan staart dat witte hokje je aan, en wist ik het niet meer, de woorden die ik wilde zeggen vol troost en medeleven. Ik weet niet hoe het is, hoe je je voelt. Misschien alsof je hart uit je lijf is getrokken, of een grote mate van ongeloof en afstand van de wereld, of allebei? Het zet je wereld stil, terwijl de rest om je heen door blijft draaien.

Als ik uit mijn raam kijk zie ik het bovenste stukje van die Euromast. Vanavond spuug ik ernaar. Niet dat het helpt, maar toch.

Aangrijpend. En toch zo knap dat het op het online papier komt…

Het kippevel staat op mijn rug. Ik geef je een digitale hele stevige pakkerd.

Hartverscheurend, dat is inderdaad het beste woord. Ongelooflijk hoe jij het op papier krijgt, ik denk dat je het maar eens moet vereeuwigen in andere vorm, want zoveel mensen zoals jij zouden hier zoveel uit kunnen halen.

Commenting is not available in this weblog entry.