(klik)

Zo, ik hoef me dus niet meer te vervelen. Elk zonnig vrij uurtje zit ik in de tuin.
Maar dan wel op m`n knietjes hoor. Zie maar wat een zooi en zo kan ik nog wel een paar kiekjes laten zien. Al dat uitgebloeide spul van verleden zomer moet er allemaal nog af. En ook het onkruid dat sinds de herfst niet meer gewied is.


Gelukkig is het niet alleen maar kommer en kwel: zachtjes wuivend op de wind, staat de Helleboris om aandacht te vragen.


De zoekgeraakte tennisballen van de buurmeiden moeten nu geplukt, nog even en ze verdwijnen uit het zicht door de als kool groeiende blaadjes.

(klik)

(klik)

Er komt weinig zon hier. In de loop der jaren heb ik al heel wat nieuwe buren opgewekt zien beginnen aan hun nieuwe tuin. De meesten druipen nog het zelfde jaar teleurgesteld af.
Een enkeling houdt stand. Blijft investeren in schuurtjes, tuinlichten, borderrollen en massa's planten. Soms wordt er zelfs gebarbequed, compleet met tuinfakkels en verschroeide vleeslucht.



Arme drommels. Wat een moeite moeten ze doen om een beetje het idee van tuin te hebben. Dan heb ik het toch maar makkelijk. Ik kijk vanuit mijn slaapkamer op een fantastische Magnolia, die elk jaar al vroeg het voorjaar aankondigt, en zowat mijn raam binnen groeit.
En ik hoef er niks voor te doen.

(klik)