1969 met door mijn moeder gemaakte gele overgooier (zo heetten die dingen toch?) 1965 op vankantie in Koningswinter blij met de feestelijke strooien hoed :-) 1967 vrijdagavond net uit bad en dan mocht je nog even op blijven voor chips en limonade (prik!) 1961 in de keuken bovenop het gasfornuis 1973  tussen theedoek en servet, zeiden ze dan, o dat haatte ik!
EN OOK
Kunst
8 weekly - cultuurhaard
Suds and Soda - notes on art
Trashlog - een opraper!
Artbbq - kunst op het net
Maanzicht - club van drie
Kunstbeeld - tijdschrift
Artnet - artdatabase
Meer - veel meer!
Onderwerpen
Post
.(JavaScript must be enabled to view this email address)

<< Zussen! | TERUG | Foto’s. >>


Over oma H. gesproken.

Het gezicht van oma H. Ik kan het me niet herinneren. Gedeeltijk wel ja. Maar er zitten andere oude dames voor. De moeder van N. bijvoorbeeld. Haar gezicht staat me nog wel voor de geest. De moeder van N. zie ik wel eens lopen in de stad. Mijn eigen moeder minder vaak trouwens, maar dat komt door haar aparte voorkomen. Het is een heel speciale houding, trots én verlegen (die ik waarschijnlijk zelf ook heb), die je niet vaak tegenkomt. Mijn vader zie ik ook wel eens. Dat zijn altijd mannen met een hoed en in een rolstoel.

Het is het gezicht van zijn moeder dat ik kwijt ben. Wel herinner ik me dat ze met mond en kin kleine woedegebaartjes maakte. Soms werd het bijna een smakken. Ik weet ook nog dat ze in een kast in de kamer een setje kleurpotloden bewaarde en 1 stripboek. En dat ze een keer zei dat je niet te lang op de wc mocht blijven zitten omdat er ratten waren. Ik heb ik weet niet hoe lang geleden onder het idee dat er een rat in je billen zou bijten als je zat te poepen.
Oma H. was aardig maar ook een beetje streng.
Ze nam je mee naar de C&A voor een jurk. Dat was mooi. Maar je moest dan wel van de Basjungeriusstraat naar het centrum lopen. Door de Maastunnel, met die monsterlijke roltrappen, en al. En je mocht nooit iets zelf uitzoeken. Zij zocht iets uit en jij trok het aan. Dan sjokte je het hele eind weer terug.
Thuis kreeg je dan thee en kaakjes met zelfgemaakte creme ertussen. We deden vaak zo’n dobbelspelletje. Met drie dobbelstenen een reeks cijfers gooien. Van 3 tot 18. Dat duurde heel lang. En ze liet je nooit eens winnen. Maar nu is haar gezicht weg. Ik heb niet goed opgelet. Hoe kan je ook als kind.  Als toekomst bestaat uit nog zoveel nachtjes slapen tot de grote dag en een spelletje eeuwen duurt.


| Anneke | 12-10-2004 |



zeg ook 's wat



ze krijgt in het stukje in ieder geval nog smoel…

Reactie van: zeppo



TUC, slappe thee en sokken voor je verjaardag. En dan dat speeldoosje en montovani. Ik kan haar gezicht nog aardig herinneren, trouwens. Wat schrijf je toch leuk!!!!! Ooit gedacht om het één of ander uit te brengen.

Reactie van: Rob



Commenting is not available in this weblog entry.