Tja…
Die tanden zijn inmiddels bijna aan elkaar gegroeid.
Wat op zich wonderlijk is.
Dat dat allemaal zomaar kan.
Zelfs wie weet dat ik een hoeragebit had kan het zich al niet meer voorstellen.
Ik zelf eigenlijk ook niet.

Op de röntgenfoto zag ik hoe het niet alleen in het zicht, maar vooral ook daaronder veranderd is.
Het tandvlees gezond, het kaakbot stevig, de tanden netjes op een rij.
Maar er zijn ook sporen van hoe het was.
Een lichte verkleuring in het bot waar eerst een kies zat.
De vorm van de wortels, die onveranderd blijft.

Ik zat gisteren in de doos met foto’s van Thomas te kijken.
Iets wat ik niet heel vaak doe.
Ik realiseerde me dat ik hem nu al vier jaar niet heb gezien.
Dat alles wat ik zag, het huis, de straat, de dingen die ons toen omringden, tot een ander leven behoort.
Een andere eeuw.
Een andere planeet bijna.

Waar ik destijds bang voor was gebeurt.
Onvermijdelijk natuurlijk.
Thomas vergeet ik nooit, maar de context is wel zodanig gewijzigd dat zijn bestaan er niet meer uit herleid kan worden.
Wie hem niet heeft gekend, vermoedt hem ook niet.
Je ziet hem alleen nog op mijn röntgenfoto,

Vier jaar ...

Wonderlijk, hoe iemand in de uiterlijke wereld nog ‘wegger’ kan zijn dan hij al weg was. En toch is hij nooit echt weg.

blij weer een teken van leven van jou te zien. altijd als ik de euromast zie, denk ik aan thomas…

Commenting is not available in this weblog entry.