Al moet ik eerlijk bekennen dat er ook gaten zijn die ik liever niet heb…..

Soms vragen mensen aan mij waarom ik nu nog aan een beugel begin.
Dat vind ik dan toch een beetje raar.
Okee, ik ben vijftig en dat is rijkelijk oud voor een beugelbekkie, maar toch nog te jong om te denken: laat maar.
Vind ik zelf dan toch.
Misschien gaat het mij nog niet eens om die ruimtes.
Dat is op zich niet mooi, maar aan zulke dingen wen je.
En ik heb er mijn huidige partner mee versierd.
Op ons eerste afspraakje vroeg hij of ik soms een hoektand miste….
Oeps.
Vergeten met mijn goeie kant naar hem toe te gaan zitten.
Hij dacht natuurlijk wat alle mensen denken zodra ik mijn mond open doe om te lachen: zonde van dat gebit.

Maar uiteindelijk zijn het natuurlijk juist de kleine onvolkomenheden waardoor iemand je lief wordt.
Een vrouw met een zweem van een snorretje.
Een man met een buikje of een kalende kruin.
Het zijn dingen die je ontroeren.
Die een mens mens maken.
En een persoon zijn eigenheid geven.

Nee.
Waar het me echt om gaat is de aanblik van verwaarlozing die zo’n gehavend gebit je geeft.
Daar wilde ik van af.
Het is natuurlijk nog steeds geen gezicht zo’n beugel.
Maar het ziet er tenminste verzorgd uit.

 

 

Altijd mooi ...

Waarom nu?

ja, ziet er zelfs ‘sjiek’ uit!

En het houdt je jong hihi!

mooie huid!

Na drie jaar in de steigers (43-46 jaar) is het resultaat hier eindelijk smilewaardig geworden. Ik ben nog altijd blij dat ik het gedaan heb. En ik lag daar heus niet als enige oudere jongere tussen de pubers in de stoel. Goed gedaan hoor, hier krijg je geen spijt van.

Commenting is not available in this weblog entry.