Toen Thomas net overleden was dacht ik er wel ‘s aan om een hondje te nemen.
Maar ik durfde niet.
Ik dacht, met mijn geluk heb ik dan natuurlijk precies een hondje met een rotkarakter.
Een klein zenuwelijertje ofzo.
Of een hondje dat iedereen in z’n enkels bijt.
Zo’n keffertje.
Eentje die alles in huis aan stukken bijt.
Ik wist natuurlijk ook wel dat zoiets een gedachtenfuik is.
Iemand is niet voor de pech geboren.
Pech is een blind paard dat onverhoeds op je pad komt.
Maar toch…

En geluk?
Geluk dat is een armetierig hondje dat je in huis neemt.
Een klein mager asielbeestje dat op de eerste dag dat je het ophaalt in redeloze paniek de Bergweg op rent.
Omdat het goedkope asiel-halsbandje breekt.
Dat je in paniek achternaloopt.
Als je het beestje niet vindt waar zal het terecht komen?
Terwijl je rent en rent, trekken de mogelijke scenario’s aan je voorbij.
Iemand pakt het hondje voor je vast.
Je lijnt het aan.
En je kijkt elkaar aan.
Minstens een jaar ouder.
Ja.
Dat is geluk!

Wat fijn weer een zeekomkommr te lezen. Dit is toch zo anders dan Facebook!

Goed idee!
Ik verheug me…

Leuk dat jullie reageren. Ik heb behoefte aan een eigen gezicht denk ik. Facebook is wel gezellig, maar het leent zich niet zo om ‘s een gedachte uit te spinnen.

en wat voor hondje!
<3 Mees :-)

Wat ontroerend, ik voel bijna de paniek… Fijn dat het zo’n lieverd is die Mees (en jij ook)

Geluk is ook een slapende RSS-feed zien wakker worden, vooral deze dan :-)

Commenting is not available in this weblog entry.