Het is een traditie. Elk jaar minimaal één keer op de fiets naar Hoek van Holland. En dan, ondanks het geluk van de thermoskan, koffie bij het Jagershuis.



Niet om het lieve likeurtje dat je bij de koffie krijgt, al is dat ook niet te versmaden, maar omdat N.'s moeder hier vroeger werkte.
Toen ze nog een meisje was.

Het is een klein herdenkingsritueel.
N. vertelt dan hoe ze genoot van deze wereld van etiquette, sjiek eten en witte schortjes.
Van de manieren die ze haar gezin probeerde bij te brengen. En hoe zijn vader daar, tot haar verdriet, he-le-maal niet gevoelig voor bleek te zijn.

Ik heb zijn vader nooit gekend, maar N. lijkt op hem, dat merk ik aan zijn tafelmanieren....



Daarna, of ervoor, dat hangt van onze trek in koffie af, de traditionele duik in zee.
N. houdt niet van water dus het mag best bijzonder genoemd worden dat we samen zwemmen.
Hij in zijn zwarte zwembroek en ik in mijn rode bikini. Maar daar heb ik even geen foto's van.