Ik zou al bezig moeten zijn met inpakken en me geestelijk voorbereiden op de aanstaande verhuizing. Maar in plaats van op te ruimen en weg te gooien komen er elke dag dingen bij.
Dingen die ruimte innemen.
Zonder het ooit zo te bedenken, daar ben ik van huis uit te nuchter voor, is het uitgegroeid tot iets.

Het verdriet is stiller geworden. Niet minder.
Van radeloze stippen naar koele hagedissen tot een bedacht ‘alles wat in het iets past’.
Als het huis straks leeg en ontmanteld is maak ik een uitstalling.
In volle rood wit zwarte glorie.
En wie weet wat ik er nog bij verzin.

Het geeft een goed gevoel.
Dat ik iets kan doen.

 

Het is treurig en vrolijk tegelijk.

maar heb je in Limburg nog iets gevonden?

Ze gaan in optocht mee naar de nieuwe plek.

Ik vind je heel dapper, sterk en moedig. Sterkte

Psst. Ik vind je duoduo zo fantastisch.

Je gaat toch niet van ons eiland af??!

Een nieuwe omgeving is misschien wel goed. Kan je weer nieuwe herinneringen creeren.

Wat een bijzonder proces.

Waar ga je eigenlijk heen?

ik ben ook wel benieuwd…

Ja doen

(en waar ga je heen?)

ik moest spontaan aan een gedicht denken dat ik ooit schreef toen ik je tekst las:

Ik hoop, ik wens
een nieuw begin
een nieuwe start.
Ik denk steeds aan vroeger
en word dan bang,
dan wil ik één worden
met de lucht.
Ik verdwijn en kom
nooit meer terug.
Ik ben bang en
ik vlucht,
in mijn nieuwe wereld
met mijn oude wensen.

hopelijk krijg je ook veel nieuwe wensen die je leven opnieuw een richting geven.

Je verhuist naar twee straten verderop -was het niet?

Wordt je man wel zo vrolijk van al die “ietsen” die er de laatste tijd bijkomen en die zodalijk meemoeten?
Afgezien van de positieve zelfhelende werking dan..

ja, ik blijf dicht in de buurt maar ik krijg een veel beter uitzicht.

en ik ben niet getrouwd hoor Theo, ik heb mijn eigen huishouden…

ik vind overigens dat het iets een mooi en waardevol monument is en denk dat Nico het met liefde helpt te sjouwen.

Commenting is not available in this weblog entry.