Ik ben niet gek geworden. En ook niet ziek. Het is gewoon zo gebeurd. Als een soort uitslag.

Ze grijpen om zich heen als een virus.
Stippen binnen,  stippen buiten, stippen op spullen en stippen op mijn lijf.
Door alles te bestippen maak ik mijn ontreddering zichtbaar.
Hoe die overal is, dag en nacht, onontkoombaar.

Maar omdat het geen echte mazelen zijn ben ik de baas.
Ik kan ze afwassen.
Overschilderen.
Besluiten ze niet op mijn tafel te doen, maar wel op die kast, die ik toch weg ga doen.
Dat geeft een gevoel van controle.
Een illusie van dingen in de hand hebben.
Zodat ik niet overspoeld word en sterk kan blijven.
Sterk genoeg om te willen leven. Voor twee.
Zoals ik beloofd heb.

lieve Anneke, je doet het zo goed!

Je zou ook oranje stippen kunnen doen…

blauwe of wellicht gele…..
zolang je ze maar zet.
geen punt van maken.

Hihi. Je bent wel een beetje gek. Maar dat was je al. En ik moest glimlachen om je foto plus onderschrift. Maar niet om jouw ontreddering. Die begrijp ik.

Afwasbare uitslag is een handige vorm van uitslag.

Geweldig :-)

Stippel jij je weg maar uit, zou ik zeggen. Misschien later, als je ze verbindt, blijken ze ergens heen te gaan..

Kon je alles maar zo goed in de hand houden, het zou soms zoveel makkelijker allemaal gaan. (Zeker als je zoals ik zo een pietje precies bent.)

Ik vind het al met al wel wat hebben…..

Lieve Zeekomkommer, ik ben fier op je, je bent ongelofelijk goed bezig.
Stippels als uiting van zelfrelativering en onsterfelijke humor, sterk!

Zet maar lekker stippen, Anneke…
Je bent zeker niet gek geworden en ik hoop van harte dat het je de benodigde kracht geeft…

Hahaha :)

........ lifeline :o)

Stip maar voort
maak een onuitwisbare indruk op het leven

misschien werkt het ook op tentamens?

niet alleen sterk, gevoelig en origineel. het is zelfs nog mooi ook.

Commenting is not available in this weblog entry.