1969 met door mijn moeder gemaakte gele overgooier (zo heetten die dingen toch?) 1965 op vankantie in Koningswinter blij met de feestelijke strooien hoed :-) 1967 vrijdagavond net uit bad en dan mocht je nog even op blijven voor chips en limonade (prik!) 1961 in de keuken bovenop het gasfornuis 1973  tussen theedoek en servet, zeiden ze dan, o dat haatte ik!
EN OOK
Kunst
8 weekly - cultuurhaard
Suds and Soda - notes on art
Trashlog - een opraper!
Artbbq - kunst op het net
Maanzicht - club van drie
Kunstbeeld - tijdschrift
Artnet - artdatabase
Meer - veel meer!
Onderwerpen
Post
.(JavaScript must be enabled to view this email address)



Wij zijn autoloze mensen.

We hadden het over het kleine meisje dat bij ons at. Ik was vergeten hoe moeilijk dat is voor jonge kinderen. Het eten bij een vreemd gezin. Het tandhakken. De ieniemienie kleine hapjes. Hoe hun gezichtjes onwillekeurig op uitspugen en weglopen staan, maar ze toch dapper hun hele bordje leeg eten.  Ze zijn immers al groot!
Er waren ook uitzonderingen. Kleine jochies die niet veel zeiden maar met smaak hun hele bordje leeg aten. Van die kinderen die zich met gemak in je gezin nestelen en die eigenlijk nòg wel een nachtje willen logeren.

‘Zo was jij denk ik’, zei ik tegen N. Dat kon ‘ie wel beamen. Hij wilde nooit naar huis vroeger. Nog steeds is hij liever ergens anders. Als we in het zuiden zijn gaatie liever in Aken winkelen dan in Maastricht. Gewoon omdat het buitenland is. ‘Ik denk dat het met mijn identiteitsgevoel te maken heeft’, zei hij. ‘Ik voel me beter als ik er ietwat buiten sta.’

‘Tja’, zei ik. ‘Bij mij is het net andersom. Ik voel me juist altijd immigrant. Waar ik ook ben ik heb het gevoel dat ik er eigenlijk niet thuishoor.’ Het is opvallend hoe veel ik herken in de verhalen en relazen van immigranten. Zoals dat boek van Eva Hoffman die naar Canada emigreerde en een gevoelige maar ook zeer intelligente analytische roman schreef hoe ze door de verandering van taal haar identiteit opnieuw moest bepalen. Het was zo ontzettend herkenbaar voor mij. Dat is gek, want ik spreek mijn moederstaal en woon al mijn hele leven in, of onder de rook van, Rotterdam.

Het is het soort gesprekjes dat wij hebben. Op de fiets onderweg naar de film. De emigrant en de immigrant.


| Anneke | 20-12-2004 |



zeg ook 's wat



ja, en
wat heb dat nou met autoloosheid te maken?

Reactie van: sas



Nou, dat we dus fietsen, en dat het niet hebben van een auto te maken heeft met je identiteit. Dat die ietwat afwijkt van de gemiddelde Nederlander autobezitter. Maar niet zo heel veel. En dat het, eh, misschien dus eigenlijk nergens iets mee te maken heeft?

(morgen vast weer een concreet stukje ;-)

Reactie van: anneke zeekomkommer



Ik hou erg van niet concrete stukjes.

Reactie van: cockie



ik ook hoor, doe maar fijn door

Reactie van: jacq



maar concreet is ook heel mooi hoor.
dus doe maar gewoon wat JIJ wil.
als het maar niet al te erg nietconcreet wordt.

Reactie van: hansb



ik vind dit gewoon een mooi stukje. concreet of niet concreet.

Reactie van: charlotte



Ik vond het ook leuk om te lezen.

Reactie van: henriette



twee vreemdelingen
samen

mooi

Reactie van: zeppo



Tja, wil je jezelf zijn, of wil je erbij horen. En wanneer wil wie wat.

Reactie van: Theo



Als ik in de binnenstad zou wonen met wel openbaar vervoer en niet parkeerplaats dan had ik geen auto.

Een auto schrokt meteen een gigantisch stuk van je leefgeld op!

Reactie van: Theo



Alles is goed.

Reactie van: Marloes



Commenting is not available in this weblog entry.