<< Spelen is gekleurd. | TERUG | Mooi weer! >>

Ontstemd.

Een optocht in de straat. Voorop het oudste zusje. In haar mond een plastic blokfluit waar ze korte stoten schrille lucht in blaast. Genietend van haar macht voert ze de optocht aan. Ze kijkt niet om, ze weet dat ze gevolgd wordt.
Gevolgd door haar broertje, die zonder ritme uit alle macht op een blikken trommeltje slaat. Nog in opperste bewondering voor zijn grote zus, maar zijn lipjes pruilen al. Hij wil ook wel ‘s voorop. Erachteraan hobbelt het kleine zusje. Geen idee wat de bedoeling is maar als het beweegt dan moet zij er bij zijn. Iedereen lacht om haar en zij lacht terug.

Met de meeste van die rollen heb ik wel ervaring. Het kleine zusje ben ik nog lang niet vergeten. Dat is goed, want daardoor zie ik glans in de gewoonste dingen. Het broertje ken ik maar al te goed. Niet erg hoor. Over het algemeen ben ik best tevreden onderdeel te zijn van de optocht. Niet helemaal karakteristiek voor mij is het oudste zusje. Dat van dat zeker weten dat ze volgen dat lukt me niet zo goed. Ik kijk net iets te vaak om denk ik.

Maar de rol van die blokfluit hè! Die was me tot nu toe onbekend. Pfffrieeeet, pfffrieeeet, pfffrieeeet, pfffrieeeet!

| Anneke | 26-05-2005 |

zeg ook 's wat

OT
re Flickr: Het ligt echt wel aan de camera !!!

Reactie van: berta

Het is wat met die jongere broertjes en zusjes, ze hebben ook nog een eigen willetje. Vreselijk storend!

Reactie van: henriette

Commenting is not available in this weblog entry.