<< Meer dopjes. | TERUG | Sas, mijn zus en ik. >>

Het wekelijkse feuilleton.

Een stukje over het grote ingewikkelde ding dan nog. Bij het formaat daarvan moet je je nou ook weer niet te veel voorstellen trouwens. Iemand die met enige regelmaat objecten maakt ter grootte van een flinke bonbon noemt een ding natuurlijk al gauw reusachtig.

Enniehou, deze week was het grote moment aangebroken. Het moment waarop op elk zichtbaar plekje uitsteeksels zaten en ik geen enkele uitvlucht meer verzinnen kon. Het snuitje was weg, de koffie gedronken, het zand paraat. Het ding moest omgedraaid. Nu!

Ik haalde diep adem. Gedachten schoten als muizen door mijn hoofd. Ooggetuigen beweren dat ik rode oren had.
Toen concentreerde ik me. Vond moeiteloos een vlak waarop het in evenwicht bleef. Het voelde goed. Er knapte niets. Het staat als een huis. Voorlopig.

wordt vervolgd (vorige stukjes zijn in de maand november te lezen)

| Anneke | 02-12-2004 |

zeg ook 's wat

Kan er een lucifersdoosje naast? En dan een van normaal formaat, graag. ;-)

Reactie van: Eric

Pfffoe…...

Reactie van: Berta

Mijn god! Pastie nog wel door de deur? Kan het op een tafeltje? Ben extreem nieuwsgierig. krijgt het nog een kleur? Dan kan er een mooi rijmpje over gemaakt worden, zoiets als:
So Blau wie Schnee
So Paul wie Klee
Uitroeptekens.

Reactie van: marike

Jemig wat spannend!

Reactie van: odette

ja ik heb het live mogen zien - een prachtzandbak!

Reactie van: Moniekie

Commenting is not available in this weblog entry.