1969 met door mijn moeder gemaakte gele overgooier (zo heetten die dingen toch?) 1965 op vankantie in Koningswinter blij met de feestelijke strooien hoed :-) 1967 vrijdagavond net uit bad en dan mocht je nog even op blijven voor chips en limonade (prik!) 1961 in de keuken bovenop het gasfornuis 1973  tussen theedoek en servet, zeiden ze dan, o dat haatte ik!
EN OOK
Kunst
8 weekly - cultuurhaard
Suds and Soda - notes on art
Trashlog - een opraper!
Artbbq - kunst op het net
Maanzicht - club van drie
Kunstbeeld - tijdschrift
Artnet - artdatabase
Meer - veel meer!
Onderwerpen
Post
.(JavaScript must be enabled to view this email address)

<< Intuitie | TERUG | Plaatje >>


Leve de dingen.

De zomerslaap is voorbij. Nadert zijn einde. Niet dat ik in bed gelegen heb. Welnee. Ik heb honderden kilometers gefietst. Ik heb gewandeld en in de zon gezeten. Ik ben aan het strand geweest en in het bos. Heb op zonnige terrasjes heerlijke dingen gegeten, terwijl ik langzaam, langzaam dronken werd. Maar 1 ding deed ik niet. In het atelier werken. Het atelier is een afgeschoten ruimte in mijn huis.  Gekenmerkt door de rommel die er constant is alhoewel de inhoud voortdurend wisselt. Behalve zomers. Zomers is het daar leeg. Hoor je je voetstappen tegen de kale muren galmen. Ik bezoek geen tentoonstellingen, surf nauwelijks langs kunst. Ik heb er genoeg van. Schoon genoeg. Al die dingen, al die rotzooi die we steeds maar produceren. De praatjes die we erbij vertellen. Bwuh!

Zo uitgekeken als ik kan raken. Op mijn eigen werk, op dat van anderen, op kunst, op de wereld in het algemeen. Daar krijg ik het benauwd van. Ik ben altijd weer bang dat het nu voorgoed voorbij is. Dat ik al mijn enthousiasme opgebruikt heb. Dat je daar maar een bepaalde portie van hebt. Dat je moet budgeteren om er een leven lang mee uit te komen. En dat ik dat niet wist en nu al alles op heb. Als een kind in 1 keer een zak snoep.

Maar gelukkig. Het is er nog. Het kriebelt weer. Ik heb weer zin. Dingen maken, ja, ook al komen we d’r in om. Kan mij het schelen. Dan gooien we de oude weg om plaats te maken.  Die Mona-Lisa, die hebben we nu toch wel genoeg gezien?


| Anneke | 13-09-2004 |



zeg ook 's wat



zonder dalen geen toppen, roep ik altijd. (maar wel met een enigszins beverige stem, dat wel)

Reactie van: jacq



Je ziet het het bloed kruipt toch wel waar het niet gaan kan als de blaadjes vallen.

Reactie van: Pollie



bij de dierenarts stond een bak zuurtjes
met daarin (en nu in mijn zak!: een napolion!

Als je me je mail geeft, mail ik je voor je adres.

Of had je ze al gevonden inmiddels? Zo naast de inspiratie?

Reactie van: zeppo



Ha, dat laat ik me geen twee keer zeggen:
anneke(apestaartje)zeekomkommer.nl
:-)

Reactie van: zeekomkommer



Zet ‘em op!

Reactie van: Berta



Had ik gisteren. Enorme behoefte om iets moois en nieuws te zien, en alles wat ik tegenkwam was stom. Maar kijk, frisse grote nieuwe opdracht vandaag, en ik ben weer helemaal blij. En loop over van inspieraatsie.

Reactie van: eliane



Het najaar is uitstekend voor werken in het atelier, dus je kunt je hart weer ophalen komende maanden.

Reactie van: Chantal



Leve de inspieraatsie!

:-)

Reactie van: zeekomkommer



Nu nog even die mooie Franse film/documentaire zien over die Oprapers en Vinders; kijken naar de plaatjes van het werk van Max Ernst (z’n Libelle van knopen en draadjes!); en verder gewoon blijven ademhalen. (Dat zegt Jan R. altijd tegen mij, in tijden van ademnood.)

Reactie van: duizendstra



Commenting is not available in this weblog entry.