Soms voel ik de behoefte om het zomaar aan mensen te vertellen. Als ik bij het stoplicht sta en naar de figuurtjes op de Euromast kijk.
Hoe klein ze zijn. Stipjes eigenlijk.
Dan staat er zo een fietser naast me en die weet van niets.
Zo ongerijmd.

In het begin toen ik nog half verdoofd was belde ik de mensen op. Familie, vrienden, kennisen, mensen die het moesten weten.
Eerst vertelde ik dan dat Thomas overleden was.
In de stilte die daarop volgde deelde ik snel de tweede klap uit: Hij is van de Euromast gesprongen.
De stilte werd ontreddering.

Aan mijn kant van de lijn herstelde ik de verbinding.
Met de werkelijkheid, met het leven, met de anderen.
Door te spreken.
De stilte te verbreken.
En door het te herhalen en te herhalen en te herhalen.
Als het Engelse prevelen op de avond van zijn dood.

Nu zijn we 19 maanden verder.
En ik leef nog.
En ik ben er niet aan onderdoor gegaan.
Het gaat goed met mij.
Maar het went nooit.

Pfoe, ik krijg weer tranen in mijn ogen. Ik vind je toch zo’n sterk wijf, echt! Je hebt het overleefd en dat het goed met je gaat vind ik fantastisch. En dat het nooit went.. nee, hoe moet dat nou, wennen aan een hart met een gat erin? Dat snap ik. Maar je gaat wel door, en je maakt er wat van.

nee, het went nooit en te nimmer…...

Ik sluit me bij Esther aan. Ik vind je een fantastisch mens.

We komen niet zo vaak in Rotterdam maar we denken altijd aan Thomas en jou als we de Euromast zien…
Het geeft misschien wat troost te weten dat niet álle volslagen onbekenden onwetend aan de voet van de Euromast staan. ;-)

Ik kom zelden in Rotterdam. Maar de Euromast is nogal eens op de buis te zien. Dan denk ik steevast: dat is die kutmast. Die kutmast van die zoon die ik niet ken. Van die vrouw die ik slechts digitaal ken. Toch is die kutmast op een vreemde manier ook een monument. Voor De Onbekende Zoon.

Ik lees hier al een tijdje met een mengeling van pijn en ontzag. Voor mij is het een mama, een trein en acht jaar verder.
Het went nooit, maar op een vreemde manier wordt het een deel van wie je bent.

Het is een rare gewaarwording dat ook ik de Euromast - eerder z’on volslagen, nietszeggend, nooit-op-gelet ding - niet kan zien zonder dat ik er aan denk. Laatst opperde een collega om na een bedrijfsuitje in de Euromast te gaan eten maar ik vond dat een slecht idee om “(on)verklaarbare” redenen.

mag ik ook een beetje grienen?

Kan me voorstellen dat ‘s morgens wakkerworden vaak een akelige rilling, een verlammende schok meebrengt: O ja. O God, nee.

Ik ben zo’n stille meelezer waar je nooit iets van hoort..

Laatst zag ik ergens op tv de Euromast in beeld, en moest meteen aan jou en je zoon denken. Ik geloof dat we die in het kader van de ‘inburgering’ van mijn lief (niet echt, want wij wonen in Engeland) maar overslaan. ...

Ja de herhaling, het spreken - het moet benoemd worden. Ook dat het goed met je gaat. Dat is gewoon fijn om te lezen, en zeker goed om te kunnen schrijven.

het kán toch ook
nooit echt wennen?

vind jouw zo’n kanjer!

dat je er niet aan onderdoor bent gegaan, dat je schrijft dat het goed met je gaat, is een prestatie-van-heb-ik-jou-daar. ik kom hier af en toe even lezen, kijken naar mooie dingetjes, en elke keer weer grijpt ‘t me nog aan. las net je stukje van toen weer en *prik*.

als iemand die zo ver van je af staat er al niet aan kan wennen, hoe moet het dan voor jou zijn, vraag ik me af. ik denk dat je het onwijs goed doet. leven.

(in 2 delen want teveel tekst. sorry ; ) (en nu miept ie dat ik te snel achter elkaar wil reageren…)

Ja; ik besef het. Dat het in dit kader wel erg triviaal is. Maar ik wilde me even aansluiten bij Inge. Het is vervelend dat je tegenwoordig van te voren moet tellen of naderhand moet schrappen bij het reageren.
Ah, deze past er zowaar meteen in !

Wat fijn dat het goed met je gaat. Ontzagwekkend hoe puur je over jezelf en je zoon vertelt.

xxxxxloveyouxxxxx

Ik haat dat ding sinds kort om nog een andere reden meer, ik maak er wel eens een knipwerk over

mooi mooi maar zo triest en toch weer mooi mooi

Commenting is not available in this weblog entry.