Er is troost in het leven dat in je hoofd maar voortbestaat terwijl het in werkelijkheid al helemaal verdwenen is.
Maar niet onversneden.
De doden in je hoofd bevinden zich in een ondeelbaar gebied.
Het is toch de uitwisseling die het leven leven maakt.
Met de doden valt er niets meer uit te wisselen.
Ze ontwikkelen zich niet.
Geen spiegel om de beelden in je hoofd aan bij te stellen.
In je hoofd blijven de doden niet eens voor eeuwig jong.
Ze eroderen als een stenen standbeeld in weer en wind en uitlaatgassen.
En op de plek van hun hart verschijnt na een jaar of wat de imprint van je eigen geest.
Als de handafdruk op een bedevaartsbeeld.

Met de doden in je hoofd ben je samen eenzaam.
Eenzaam voor twee ofzo.

Denk nu niet dat ik hier zit weg te kwijnen hoor.
Niets is minder waar.
Mijn hoofd zit vol met allerlei dingen en er is veel deelbaar gebied over.
Er valt nog heel wat uit wisselen.

Zo ligt er nog een hele berg administratie hier.
Die wil zich graag ontwikkelen.
Van kwesties die zorgen voor wolven in de achtertuin tot zaken die netjes in mapjes kunnen gestoken worden.
En die mapjes weer in de tas.
En de tas naast mijn bed :-)

ik lees ...
altijd : )*

dus: je wordt één met je herinneringen zoals de administratie zich verzamelt in je tas…

En uit dat ondeelbare gebied heb je nu toch iets gedeeld, met ons. Niet de deling die je bedoelt, denk ik, maar wel wat er gebeurt.

Wat bijzonder mooi geschreven.

Goh Anneke wat mooi!
Zou je dat eroderende standbeeld kunnen maken -compleet met handafdruk? Als voorstelling is het indrukwekkend!

Ik word altijd warm van je schrijfsels!

die eerste 3 zinnen, een gedicht

Commenting is not available in this weblog entry.