Ineens viel het me op.
Dat de meeste van die zo in zwang zijnde stopwoorden een bevestiging bevatten.
Ik neem er zo een paar die me te binnen schieten. Bijvoorbeeld ‘is goed’.
Veel aan de telefoon gebezigd.
Liefst langgerekt, ja bijna zingend uitgesproken. Als om het feestelijke van de bevestiging nog eens extra te benadrukken.

Of neem ‘okee’.
Die okee die met zo’n gek hupppeltje uitgesproken wordt en niet alleen bij telefoontjes uitermate geschikt is, maar ook in de face en face communicatie veel gebruikt wordt. Je begrijpt de aantrekkingskracht er van, omdat je er niet alleen afspraken mee kunt bezegelen, maar bijna na elke willekeurige uiting van de gesprekspartner gebruikt kan worden.
Die op zijn beurt dan weer uitspraken kan benadrukken door het woord absoluut te gebruiken. Sommige mensen, die extra veel behoefte hebben aan bevestiging denk ik, die zeggen het zelfs twee keer. Oja, absoluut absoluut.

Tot voor kort ergerde ik me er aan (okee!), of ik lachte erom (absoluut absoluut), en samen met N. deed ik extra langgerekte isgoeds aan de telefoon. Gesprekken waar ook de term ‘gezelli’ in viel en nog meer dat bij onze privépersiflages hoort.

Maar nu ben ik zelf ten prooi gevallen. Ja precies, je raadt het al. Het geprecies is niet van de lucht.
Ik heb in de vakantie nog geprobeerd het om te buigen naar het Duitse ‘ja, genau’. Omdat je er dan over na moet denken en het automatische ervan af gaat.
Maar het is niet gelukt.
Ik precies nog steeds.

Ik geloof dat ik precies fijn vind.

Dit is vreemd. Sinds zo’n maandje ben ik ook een het ‘preciezen’...! En ik irriteer me er gek aan. Ja, precies!! Of erger: Ja, psies!

Ik vroeg me af waar het vandaan kwam. Maar misschien zijn die stopwoordjes toch een soort virussen, en is het besmettelijk?

Eind jaren tachtig was er ook zo’n psies-rage. Dat waren vooral van die sociale-academie-typetjes, die dat zeiden. Alles komt terug kennelijk.

Ik heb het overgenomen van een vriendin met wie ik sinds een jaar msn, als we niet aan het werk zijn (we zijn ook collega’s). Zoiets sluipt er ongemerkt in, geloof ik. ‘sgoed’ gebruik ik ook heel veel. En ik moet uitkijken dat ik niet elke keer op zeer irritante toon ‘okee’ zeg als iemand me iets verteld heeft. Brrrrrrr, eigenlijk, zeg!

Aan de telefoon hoeven wij dergelijke woorden niet te bezigen.
Onze papegaai doet dat voor ons.
Als de telefoon gaat begint hij al te spreken voordat er is opgenomen:
” Hallo ja ok nou doei ja”.

precies !

Ik heb eigenlijk geen idee of ik een stopwoordje bezig.
Ik zal er eens op gaan letten want irritant vind ik het dus ook. :-)

als ik naar je site ga kijken denk ik: het is weer “komkommertijd”, dat woord heeft door jou voor mij een heel andere inhoud gekregen.
Heel veel dank hier voor !

Okéé dan…

Als kind had ik een vriendin van in de vijftig, een soort tante die geen familie was, zeg maar. Ik kwam graag bij haar, maar vond een dingetje een beetje raar aan haar. Ze zei op alles wat ik zei: ‘typisch’. ‘Ja, typisch hè?’ ‘Goh wat typisch!’ etc.

Toen vond ik dat vreemd, nu ehm… typisch.

Dankje Zullie, dat is goed om te horen :-)

Hallo daar. Ik moet het opbiechten…Wij (eerst ik, maar nu ook mijn vriendin) zitten samen aan de ‘ongelofelijk!’. Of erger: ‘Ongelofelijk, hè?’ Waardoor de ander het ook nog moet bevéstigen (Precies! :) Maar we komen er wel weer vanaf. Ben alleen nu al benieuwd wat er voor in de plaats zal komen… Suggesties zijn welkom.

Zo heb ik een buurvrouw die overal ‘juist’ op zegt. Met een hele lange ui. Juiuist. En ik ben de dombo die zoiets klakkeloos overneemt. Tuurlijk. Da’s er ook zo één. Tuurlijk.

Ja, wat Rose zegt, het lijkt wel een virus,ze lijken er ineens te zijn en weer verdwenen ook, maar dat valt minder op. Zo zei een vriendin,die toch tien jaar jonger is,zomaar “okido”...ja,dan val ik toch even stil.Persoonlijk kan ik weer helemaal niet uit de voeten met “cool”,ben bang dat dat de leeftijd is, maar “ik heb zoiets van”, komt er bij mij ook niet in.Daar moet zo langzamerhand een boete op staan, !

Commenting is not available in this weblog entry.