Ik hoor de sirenes.
Onraad!
Het is weer september.
September is de maand van mijn verjaardag.
En de maand van Thomas’ dood.

Ik wil eigenlijk dat het nooit meer september is.
Of nee, eigenlijk wil ik terug naar augustus 2006.
En dat dan de dingen een andere loop nemen.
Als in Lola rennt.
Maar ik ben Lola niet.
Ik ben een zeekomkommer, en die kunnen wel rennen, maar alleen vooruit.
Alsmaar vooruit.

En dan ben ik nog blij dat het me gelukt is om in beweging te blijven. Omdat er iets in mij stil wilde blijven staan.
Nooit meer bewegen.

 

Ook al wil je niet vooruit, toch blijven dagen in nachten overgaan en weer opnieuw…een voordeel als je zelf stil wil blijven staan:-)

Ik heb het met de maand april.
Stil blijven staan is iets wat niet lukt. Ik heb het lang geprobeerd, maar bewegen doe je, hoezeer je je er ook tegen verzet. Lang dacht ik dat het me lukte, tot ik ineens toch heel ergens anders bleek te zijn.
De dingen hebben hun loop, je doet er niks tegen.
Sterkte.

Gewoon met de stroom meebewegen zou dat iets zijn ?

Ook ik heb dat, maar dan met april en sowieso met het begin van de zomer- dan krijg ik een onheilsgevoel over me en kruip ik het liefst onder een steen.
Ik voel met je mee.

een schokje en je weet t weer. de R is in de maand, dus goed voor jezelf zorgen, anders krijg je nog de griep…
wat niet kan sterven is de liefde, en die blijf voor altijd in het hart, of overal. rocksteady

xxx

Pas 2 jaar geleden. Kort en lang tegelijk.
Veel goeds en sterkte toegewenst.

Liefs en sterkte….

“Dáánk foor die nieuwe polaroids uit Annekeland” !

Vooruit blijven kijken ! het is echt de moeite waard !

ik ken het gevoel.
ik wou dat ik het voorbije jaar en half zou kunnen wegwissen.
Mijn beste vriend vertrok naar Finland in januari 2007, mijn beste vriendin stierf in april 2007 en nu is mijn grootmoeder van wie ik zielsveel hou dement verklaard en ik als enige directe familie moet alles regelen.
Hierdoor heb ik mijn eigen leven eventjes op “hold” moeten zetten.

Ik mis m’n beste vriendin enorm, zeker op momenten als dit…

maar ik kom er wel
en jij komt er wel… ook al ken ik je niet :)

Ik lees je blog al een tijd stilletjes mee. Ik kom eigenlijk nooit in Rotterdam maar gisteren moest ik in het Erasmus MC zijn en zag de Euromast. Ik moest meteen aan jou denken. Sterkte.

‘t Zelfde als Helene.
Ik rij nu al maanden naar het Erasmus vanuit Delft, prachtige skyline, maar nu niet meer.

Be embraced, Zeekomkommertje! The month is almost halfway ... almost time to release the breath you have been holding, and breathe in again.

I started reading here when I lost my own Thomas ~ not to death, but to the heartbreak of a relationship which doesn’t work anymore. We tried again. This week I lost him again.

I know it is not the same as the formidableness of the sudden death of a child, but the loss and the pain remain equally breathtaking.

Everything turns. And we keep moving.

(Hug)

Commenting is not available in this weblog entry.