Mijn schoenen uitgeschopt en heel eventjes op bed.
Maar wanneer Nico me roept weet ik niet goed meer welk deel van de dag dit is.
Even zoeken…
Ik heb m’n kleren nog aan en Nico die hard roept.
Oja.
Eten.
Ik waggel naar boven en kruip aan tafel.
Zwijgend schuif ik mijn eten naar binnen.
Trek heb ik.
En van de wereld ben ik.

Mogelijk werk ik soms te hard.
Of ga ik wel ‘s te laat naar bed.
Misschien ook niet iets voor elke dag, deze zwijgende lichamelijke hunkering naar slaap en voedsel.
Maar voor nu best een goeie staat van zijn.
Moe tot in m’n tenen.
Eten voor m’n neus.
En geen gedachten meer.
Lekker!

 

Nou, je bent wel een gezelligert, zeg!

Luxe weer wel dat je dan zomaar aan tafel kunt kruipen. Dat kan ik nu weer nooit ;)

p.s. Was het ook nog es lekker ? Met spekjes erin enzo ? En wijn erbij ? En een ‘marstoetje’ na ?

xxxxxxxxx

Lekker, even verzorgd worden. En dat geen gedachten erbij is helemaal heerlijk.

Moet eens kunnen…even van de wereld zijn!

Ja, fijn dan ook dat dat eten er dan kant en klaar staat. Bijna beter zijn na een flinke griep is ook zoiets - mag je nog even lekker sloom zijn en wordt je na-vertroeteld.

tsja !
en net zoveel kusjes als van wil
luf joe ...

klinkt heerlijk leeg

Commenting is not available in this weblog entry.