<< Niet gezond meer! | TERUG | Zussen >>

Het mag in de krant.

Een tekstje over je werk dat in juli in de vitrine zal staan. Zei mevr van T. van het CBK. Oh, leuk zei ik, dan komt het ook in het krantje! Nou is dat natuurlijk ook leuk, maar dan moet je het nog wel even schrijven hè! En dat is helemaal niet leuk.

Gisteren deed ik duizend-en-drie karweitjes om maar niet te hoeven beginnen. De keukenkastjes uitgemest, bed verschoond, nieuwe plaatjes boven, alle logs uit mijn lijst bezocht. Maar vanmorgen moest het er toch van komen. Dus ik heel vroeg de wekker gezet. Dit is het geworden. Volgens mij klopt het redelijk. En ik heb niet gegiecheld. Wat best kan, giechelen in een geschreven stukje. Maar nu mocht dat niet. Het CBK is een serieus instituut.

Een serieus stukje over mijn werk:

Eigenlijk moet je het gewoon zien.
Welbeschouwd is er eigenlijk niet zo veel te vertellen over mijn werk. Het is niet anekdotisch of filosofisch van aard. Bij mij geen sociale sculptuur of discussiestukken.
Ik maak dingen. Gewoon dingen. Dat is nog niet eens zo simpel, juist omdat ik weinig houvast heb aan een talig beginsel. Ik moet aan de slag en aan het eind van de dag is het dan nog maar de vraag of ik iets in handen heb.
Soms moet je de oogst van een hele week wegdoen, omdat het uiteindelijk toch niet goed in elkaar zit. Hoe zulke beslissingen genomen worden is moeilijk te zeggen. Ik kijk, en neem dàn een beslissing. Ik zie zwaktes in het uiterlijk van dingen. Maar de vormen komen van binnen uit. Ik werk niet naar voorbeeld en maak ook geen schetsen. Ik boetseer niet. Ik bouw de voorwerpen hol op. Hoe klein ze ook zijn.
Dat is geloof ik voor het eindprodukt niet zo belangrijk. Maar ik hou niet van boetseren. Het is me te week, ik wil een beetje weerstand voelen. Ik bouw de dingen handmatig op en al doende groeit er iets tussen het materiaal en mij. Voor mijn laatste werk ben ik steeds uitgegaan van een bol. Soms ben ik daar ver vanaf gedreven maar steeds was het begin rond. Materiaal: ongeglazuurde rode en witte klei. Simpel uitgangspunt, weinig extra’s.
Toch is het uiteindelijk een bonte verzameling geworden, die zich moeilijk laat omschrijven. De overeenkomst met lagere diersoorten uit de diepzee dringt zich op. Maar eigenlijk moet je het gewoon zien.

Nu moet ik het gauw wegbrengen. Eigenlijk had ik u willen laten stemmen op een paar stukjes. Maar ik had het te druk met andere dingen…. En misschien is dat ook wel gek. Alsof ik zelf geen beslissingen kan nemen. Anderzijds is het toch ook niet zo gek om anderen te betrekken bij sommige beslissingen. Toch? Toch? Toch?

| Anneke | 04-06-2004 |

zeg ook 's wat

Als het kan, doe ik dat ook het liefste, gewoon om even wat andere geluiden te horen.
Dit is sowieso een prima stukje.
Alle stukjes die beginnen met welbeschouwd en eindigen met eigenlijk moet je het gewoon zien en die een hoop lange woorden daar tussen hebben, zijn gewoon goed, volgens mij.

Reactie van: sas

het is een lekker stukje hoor, helder en met een mooi eind. wist je zelf ook al, maar het is altijd fijn om van anderen te horen, ja toch toch toch!!

Reactie van: jacq

Helemaal niks mis met het stukje! Serieus genoeg ook. Slaap lekker in je schone bedje!;-)

Reactie van: odette

En toch hè, en toch… toch vind ik het een hardstikke okay stukje! ;o)

Reactie van: GeeSpot

Heel normaal hoor!
(zullen we er even over stemmen?;-))

Reactie van: zeppo

Soort zeekomkommers op het plaatje… Gemuteerd dat wel…

Reactie van: Zezunja

Is dat nu een artist statement?

Reactie van: artgrrl

Het is een prima stukje.Helder, prettig om te lezen. Ik stem voor!

Reactie van: duizendstra

What we cannot speak about we must pass over in silence. by online gambling

Reactie van: online gambling

Commenting is not available in this weblog entry.